De Gids. Jaargang 123

[p. 298]

Chr. J. van Geel

Als grote zachte bloemen in de regen
slapen de bomen met de sneeuw.
De ovale wind waait dag en nacht
langs knoppen, bijna bladeren, sluit zich
in een voortdurend onderdak verlenen
om ieder ding - iedere vlok een minuscuul skelet.

Blad viel, sneeuw viel de bladeren achterna,
de sneeuw bracht regen, regen stuift op sneeuw.
Reeds schemeren de lichte tenten van de zon,
de kim, het schuim, de golven, ribben van de zee.

Verf nat de doden, schilder ze op.
De wind in knop houdt waaiende zich dicht.

*

Een kleur zijn ogen nu zij wind zijn,
het licht uit lucht gesneden,
het blauw als voor het eerst gezien,
lang gras, nog levend hooi,
verminking waar de oogst begint.

Een druppel van gedooide rijp
draagt vuurkleur van de regenboog,
het diepste geel, haast groen, koud blauw,
nieuw wit, water dat brandt.

Ik groef in kleur waar vol de lucht,
in wind waar vol het gras van is,
in golvend gras, in slapend gras,
ik bracht het zand koel aan het licht,
niet nat, niet zwaar, voornamelijk zacht
verpulverd weefsel, vacht om in te slapen.

Een waas van groen, een geheimzinnig
opeenvolgen van soorten, maand na maand

[p. 299]

 

een ander gras strijkt het tot bloei

 

aanzettend stuifzand dicht - van fluitekruid

 

een sluier, ongerepte dovenetel,

 

kaarsen vol zaad, niemandsverdriet.

 

Aan hun verbazing komt geen eind, ze kennen

 

de winter niet.

Schoon is het water
zijn donkerblauwe stem.

Het is de dood die klopt, die kust,
het zijn de doden
die kloppen, kussen dijk en gras
en kant en wal.

Rechtop bidden de bomen,
de rug gestrekt, de ogen wijd,
vol schrik om dromen - schaduw
van groter schrik waarnaar hun wortel reikt.

Geniet je van het wachten op wie stof strooit?
met regen wegwist,
met wind verscheurt, op wie met zee verbleekt,
met zon verkleurt.

Al wat het hart begeert: geluk, breek niet!