De Gids. Jaargang 123

[p. 211]

Elisabeth Eybers
Mitologie

Nòg doepa nòg geluksteentjie
nòg dolosgooi kon my genees
van hierdie troosteloosheid van vlees.

Toe wend ek my tot gode, slu
en sterk genoeg om my te weer
teen die gedrog wat hongerig
my keurigste gebaar bespied,
sy gryns toesluit in my gesig,
my slymvlies met sy fleim besmeer,
noodseine teen my spaakbeen tik,
my borskas kunstig tatoeëer,
die koel lug uit my longe suig,
sy murg aan my ruggraat ontleen,
my tande 'n knarserige lied
laat fluit tot ek aamborstig hyg,
my neus met wilde-als verstik.

Noudat ek nog as vlees en been
voortleef moet ek noodwendig sing
van hemelse herinnering

want al my gode het versteen.