De Gids. Jaargang 123

[p. 75]

Bert Voeten

Zie waar de vuist uit zee neerkwam de geiten
grazend om de schedels van de forten
in een stortbui van pijn gescheurd.

Het klopt nog in de rots.
De gedode bizon.
De geblakerde taal van het laatste commando.

Zie de lieflijkheid van het barbaarse leven
rijker dan ooit.
Alle vlees is gras geworden.

Onbedaarlijk schoon geneest de aarde.

Je mag van geluk zwijgen,
dit is genoeg voor twee.

Geen wolk vernagelt de zon.
Geen woord ontzenuwt de taal.

In de broedse aarde staan wij
geworteld, tweelingbomen,

het ongeduld van het vlees
ritselend over de huid.

Met mijn hand op je hart: dit zou
de dood beschaamd moeten maken.