De Gids. Jaargang 123

[p. 4]

Ed. Hoornik
De doden

De doden geven geen antwoord,
ze liggen met stof in de mond,
ze leven als bomen leven,
ze hebben genoeg aan de grond.

Al denken we soms ze te voelen
in kamers hier en daar,
wij worden alleen een vervreemden
en het eigen doodgaan gewaar.

Wat zouden ze hier ook nog zoeken?
Ze hebben het veel te goed,
nu zij niet meer hoeven te leven
zoals ieder hier leven moet.

Het begin is ook daar weer het moeilijkst
- ze zijn nog niet ingewijd -
ze doen niet anders dan slapen,
ze hebben zeeën van tijd.

Wel worden ze af en toe wakker,
maar ze voelen zich overal moe,
denken gaat boven hun krachten,
hun ogen vallen weer toe.

Dan dromen ze dat ze doodgaan,
ze zweten en hebben het koud;
ze kunnen niet weg uit hun lichaam,
dat blijft zuchten en trekken als hout.

[p. 5]

 

De meesten zouden die fase

 

wel graag willen overslaan,

 

maar slechts een enkeling lukt het

 

meteen als ziel te bestaan.

Ze begrijpen nu dat ze dood zijn
en dat doodzijn iets anders is
dan wegraken en vervreemden
en verzinken in duisternis.

Ook zonder licht in hun ogen
worden zij vaag iets gewaar;
eerst kijken ze nog naar binnen,
dan krijgen ze weet van elkaar.

Ze zouden nu veel willen vragen,
maar hun tong, niet gewend aan de taal,
die zielen onderling spreken,
ligt in hun mond als metaal.

Als ze woorden proberen te maken,
woorden als zon en als maan,
moeten ze zelf erom lachen,
omdat die daar niet bestaan.

Ook moeten ze leren vermijden
te spreken van ik en van mijn
en vooral het werkwoord hebben
dat plaats moet maken voor zijn.

Om ze nu nog verder te volgen
schiet ik aan zielskracht te kort;
mijn woord is nog helemaal lichaam,
het is niet; het hongert en dorst.

[p. 6]

 

Had ik het geduld van de bomen

 

en woonde ik op het land,

 

ik was zeker verder gekomen,

 

maar hier ben ik opgebrand.

Toen gebeurde het op een heuvel,
waar ik even geslapen had.
Beneden mij in het zonlicht
lag de baai met de blinkende stad.

't Was middag. De wind was gaan liggen.
Een hunkering trok door me heen,
die me haastig adem deed halen,
want hij scheurde me bijna uiteen.

Op dat ogenblik zag ik de doden
tussen de pijnbomen gaan.
Ik kreeg de indruk dat ze iets droegen,
dat met mij had uit te staan.

Binnenkort dus zal ik het weten,
hoe het achter die heuvel is,
waar pijnbomen in een kring staan
en ik even heb uitgerust.