De Gids. Jaargang 122

[p. 324]

J.W. Schulte Nordholt
Het meisje van Anzio

Voor Marjo

Weet jij wat het meisje van Anzio doet?
Leest ze een boek? De bladzijden zijn
in de wind van de tijd als witte vogels
weggevlogen. Waar is, waar is
de wijsheid te vinden?

Of houdt zij een spiegel voor zich uit
in het levende licht, en de rechterhand
hoog in het haar? Hoe vluchtig, hoe vluchtig
verglijdt in het glas de beweeglijke schoonheid
en glanst en sterft.

En als zij zal opzien, wat dan? Zij ziet
een god, een dichter, een donkere jongen,
naderen door de vertederde stilte,
al haar vrees en al haar verlangen,
kinderen spelende om haar heen,
en de vallende schaduw van den dood,
wie zal het zeggen?

Zo ver, zo ver is het niet gekomen,
of zeg de wind heeft het al begraven.
Zij zal niet opzien, voor altijd zal zij
daar staan te lezen, zij leest de stilte,
en luisteren zal zij, het hoofd opzij
en de voet vooruit, voor altijd gevangen
in haar prille, volmaakte schoonheid
die zij zelf niet meer kan zien.