De Gids. Jaargang 122

[p. 314]

M. Mok

Daar is het grote handen-openvouwen,
hemelen wit van ongrijpbare wind,
zichtbaarheid uit haar verband gerukt,
leegten die elkaar verslinden.

Overal blijft de zee haar torens bouwen
en kantelt hen weg uit de tijd.
Het ademloze ligt gedurig aan
de rand der wereld op de loer.

Nachtzwaarte drukt de middag naar de einder.
De ruimte windt zandsluiers om haar gezicht.
Stenen zonder toekomst of verleden
raken met angstzweet overdekt.

Bewegend op de einder van de tijd,
mijn ogen vullend met het wit der zoutwoestijnen
die aan weerskanten van mijn leven staan,
ben ik alleen een mond die schreeuwen wil
tegen de leegte die mij binnendringt.

Mijn dag is blindgeschroeid, de voetstap der herinnering
dwaalt weg in een verlatenheid die nooit
van creatieve angsten is doorademd.
En links van mij opent het maanlandschap
van de toekomende vergetelheid zijn stilte.

Voortgaande op het scherp van deze grens,
hang ik in evenwicht tussen mijn dunne armen
die tot de oksels in het niet gestoken zijn,
twee bruggehoofden naar fictieve punten
wier zwijgen zich verzamelt in mijn mond.

[p. 315]

Thuiskomst

 

Soms kwam mijn vader door de wind naar huis,

 

een schaduwloze man met lege handen.

 

Tot aan de daken steeg de roepstem van

 

zijn schreden en verbleekte in de lucht.

 

 

 

Een wereld volgde hem: dwarse gelaten

 

waarop hij zich een levenslange dag

 

had stukgelopen. Zwaar van schouders

 

duwde hij zich tot aan de huisdeur voort.

 

 

 

Mijn kinderogen zagen hoe hij daar

 

zijn last naar binnen sleurde. Achter hem

 

viel met een doffe slag de ruimte dicht.

 

Een mes van angst bleef in mijn lichaam staan.

 

 

 

Fluisteringen ergens in het huis

 

joegen mijn hart op. Ik zag door het raam

 

de straat al verder in de tijd ontwijken.

 

Het daglicht vluchtte op voeten van wind.

 

 

 

De eerste sterren sprongen open.

 

Mijn vader kwam binnen. Ik had geen adem.

 

Er trilde een spanning alsof de aarde

 

bleef stilstaan op haar weg door het heelal.