De Gids. Jaargang 122

[p. 299]

Pierre Kemp

Ik zie weer iets naast de stilte oplopen,
het is niet rond, niet vierkant of ovaal.
Het doet ook niet of het iets wil kopen
of nabootsen uit een verhaal.
Maar het liefst zou het toch voor mij staan,
mij reiken de hand.

En die neem ik niet aan.

Er reizen steeds witte en blauwe druiven
naar de zon om te aarzelen bij de halten.
En telkens zie ik hun bellen schuiven
in andere lichten en andere gestalten.
Ik voel mijn mond hier in een boek te lezen
drinken met heel mijn tong- en lippenspel,
maar hoe het wil gedronken wezen,
begrijp ik niet altijd even wel;
alleen, ik ben niet meer te genezen.

Nu ik de schaduw van mijn rug zie staan
in het licht, spreek ik hem aan,
om samen nog eens naar school te gaan.
Schriften en leien zijn niet meer nodig,
pennen en potlood overbodig,
want de kleinste geleerde schiet tot ons geluk
de problemen van onze mysteries stuk.
Maar er ruist nog water, er suist nog wind
in groen, nu de dans van hun scherven begint.

[p. 300]

Spelend met een beschuit

 

Ik zit weer met een beschuit te spelen

 

en luister hoe de kruimeltjes zingen.

 

Dit spel wil mij maar niet vervelen,

 

rond draait de beschuit met ruizel in haar kringen.

 

Het is weer de altijd nieuwe muziek van het brood.

 

De beschuit was nooit kind en werd nooit groot,

 

maar in haar wieling is voor mij zulk groots ontzag,

 

dat ik er stil van lach.

De lantarens hebben hun licht eerlijk gevangen,
zo straalt het door hun glazen wangen,
en hier en daar door een rustige kier
ziet de Tijd het mee aan met plezier.
Er komt sprake van een geluk.
De zon heeft haar bruggen afgebroken.
Het is om het licht niet meer zo druk
en te veel detail wordt zacht weggesproken.

Hij liet haar zijn hoofdhaar zien en gaf haar bloemen.
Zij nam die aan en keek naar meer.
Zou zij hem straks aandoenlijk noemen:
mijn jongen, of bleef hij maar mijnheer?
Geuren bloeiend koolzaad briefden om
hun oren en bleven in hun haren hangen.
Wie van de beiden zond de vonk van kom
het zeerst, zuchtend: hoe ver zijn toch die wangen?

[p. 301]

Goede pasvorm

 

De benen van de wereld gaan in de zon.

 

Zij komen van overal en als dat kon

 

van ergens nog daarbuiten.

 

Dit is geen doen van onvermijdelijk

 

en ook geen gang uit angst naar lijdelijk.

 

Het is het plezier van goed te sluiten.

Ze hebben een lantaarn begraven
en zij brandde.
Zo verdween haar goede licht en gave
uit de landen,
waar de Zon regeert
in al haar koppigheid
tot zij raakt uitgeteerd
met haar uitvinding van de tijd.
Er zijn nog wel lantaarns, méér dan een miljoen,
maar die ene onderdrukte moest het mij doen!