De Gids. Jaargang 122

[p. 167]

Paul Snoek

De nacht vangt aan onder de bomen.
Dan luisteren de bladeren en doen alsof
ze zingen, maar ze zingen niet.
Misschien een tak fluit onbeholpen op
zijn melodieuze vinger.

Dan spoelt de maan aan, kermend tussen bloemen,
en wemelt in een dun kleed van listen
verleidelijk en naakt schier,
een wufte kater aaiend met haar zware schaamte.

Achter mijn rug ligt een haai op de loer;
hem zien kan ik niet, maar ik ruik hem
als de brakke slaap der behaarde rivieren.

En plots de lucht bestrooit mij met argwanend poeder.
De katoenen pelouse loopt onder water,
zodat ik witte wijn drink
als ik fijngevoelig adem.

De zee is trots op haar duinen.
Brekensgereed houdt zij de dijken bestendig.
Zij heeft haar kusten lief en kust ze.

De zee plant zich voort in het water.
De zee is voedzaam als een rijpe boomgaard;
zij is de moeder van de grootste sterren.

De zee is een regen van goedheid,
beken het maar, zij is onmisbaar.
De zee blijft zoals altijd altoos vrede,
want in zee werd nog niemand mishandeld.

[p. 168]

Volledig luchtledig

 

Omdat het windstil is, omdat de gieren

 

slapen ben ik stil en slaap hier

 

als een ladder in een boom.

 

 

 

Dat elke droom een prooi is droomt de adder.

 

 

 

Omdat het windstil is, omdat de prooien

 

slapen ben ik stil en droom.

De zon
is mijn oudste vriend en hij weet het.
Zacht als zij zwijgt is zijn stem en
als een schaduwdragende linde berustend.

Soms wij praten al vliegend heel ver
in de dag tot het dons op de avond
geluidloos loslaat in talrijke waaiers
en moeilijke sterren her en der reeds
in hun moederloze webben koeren.

De zon is mijn oudste vriend en hij weet
dat ik haat met alle adem van mijn hart
wat hatelijk is en gemaskerd met krozige parels,
dat ik eet wat eetbaar en drink wat mooi
en vloeibaar is als de waarheid.

Groot als een zon is de zon.
Goed is de zon en bewonderenswaardig.
De zon is immers een vader.

[p. 169]

Een man waarom

 

Zij tast mij kwijnend aan de eenzaamheid

 

met scherpe, zwarte wormen dringt zij in mijn schors

 

en onverbiddelijk als het instinct van de hitte

 

bijt zij barsten in mijn bloedende bodem.

 

Zeg mij tenminste waarom zo onzichtbaar

 

en zeg mij waarom.

 

 

 

Ik ben de vrede niet, want ik hou te veel van de vrede.

 

Liever de gewonde dan de man die kwetst ben ik.

 

Maar soms, wanneer het zozeer nacht is in zee

 

en ik moet voelen hoe somber

 

mijn vrijheid zich eenzaamheid noemt,

 

word ik een wesp, een vlijmscherpe adder.

 

 

 

Alleen daarom,

 

dat ik soms haat draag als een gillend harnas,

 

dat ik mij schaam onder mijn tintelende helm

 

van man in wording

 

 

 

en dat ik in mijn zalvend bed bijna

 

als op een laffe pijnbank schreiend sterf.

Met mijn hart in mijn handen gedragen
als een uit zijn nest gestoten vogel,
vereenzaamd en bevriend met mijn getrouwe wolken
en bijna met de hielen van de harde grond,
zover reeds ben ik van de aarde losgewaaid.

Neen, gestegen ben ik niet want stijgen
en bewegen doet men in de liefde, maar
onbeweeglijk in de koele wiegen van de nachtlucht
lig ik, waar ik thuishoor bij de winden en waar
ik luister naar geritsel in de vacht der wolken.

[p. 170]

 

Waar ik mij met leedschap aan de wapperende uiers

 

van een nimbus warm, goedmoedig

 

en treurig de gezamenlijke zucht

 

van zoveel wolken uitstoot, als een

 

voor een mijnschacht staande, jammerend oorlogspaard.

En van alle goden is de zon de vreselijke koning.
De hitte is zijn jongste dochter, innig
en die heb ik heerlijk lief.

Hete bloemen draagt zij in haar zeegeel haar
en wat zij aanraakt leeft van haar,
zo onzichtbaar sluipend is zij overal aanwezig.

Wanneer zij scherp mijn donker hart hier
met welriekende bijen versiert
en mijn veilige kussen sissende opvangt
in de geopende muil van haar kruipdier.

's Morgens bevolkt zij mijn sombere kooien
met krekels die mijn hardste stilte kraken,
als was die stilte van ijs, zo koud geworden.
Ja, immer tevreden is zij bij mij en gedurig
als deed ze niets anders, dan voortdurend wit zwemmen.

[p. 171]

Hercules

 

Gedronken worden gelijk het water en zijn

 

het vloeibaar lichaam dat de aarde

 

bestendig omhelst in zeeën en rivieren.

 

 

 

De dalen bevolken met levende dieren,

 

ook zweven in leegten geweldig en vlakten

 

beschermen met lucht en veilige wolken.

 

 

 

Jaren bij voorbaat van zuivere regens

 

welriekend de wouden bewonen

 

en de dubbele bodems der olijven bergen

 

prachtig beheersen met goedheid en licht.

 

 

 

Straffen met sterfte en van uit de zee het land

 

bedwelmen. De bliksem plooien naar believen.

 

Zo de sterkste zijn der mannelijke goden

 

en mooier slapen dan de mooiste der godinnen.