De Gids. Jaargang 122

[p. 159]

Catharina van der Linden

wat doen wij en wat doen
wij niet? wat wordt aan ons
gedaan? het blaast mij vol
en ik blaas uit
een lach een woord
een vleug van ernst
het wil mij vrij doorheen
wil in en uit
en neemt mij mee
op reis een ruimte in
een groot haast angstig
groot gebeuren.
kom ik hier zonder
kleerscheuren van af
of uit? maar ik ben
naakt. het huid-
bekleedsel dat ik draag
ben ik ten voeten uit.
maar toch ook meer.
als lichaam
en als adem leef
ik mijn honger
en mijn zaad.
ik draag het mij-woord
in mijn hand
en strooi het tussen
mensen uit.

[p. 160]

Landschap

 

het leven kwaakt heel zacht

 

in de sloot. de bloemen staan

 

te knikken op de ruimtewind

 

die door mijn hart heen waait.

 

het geurt naar hyacinten langs

 

de duinkant van mijn denken.

 

ik lig een polder open in

 

mijn schoot. de gronden zijn

 

van geest doortrokken.

 

de bosrand voor het eerste

 

woord dat in mij nestelen wil

 

ligt als een paarse wal

 

aan oostelijke einder.

 

de hemel boven mij

 

is vol gerucht

 

en eindeloos.

het roepen van de ongeziene
ganzen gaat
door avondlijke landerijen.
het trekt de akkers
en het braakland over.
uit mijn lende breekt verlangen
op sterke vlerken los.
er is een voorjaarswil
hij gaat al op de wieken.
een schorre wederroep
is zijn onwennig woord.

[p. 161]

De mol

 

je trapt mijn aarde in

 

de klonten waar de zon op scheen

 

vereffen je

 

met handen en met voeten.

 

ik weer mij niet

 

ik lig een blinde mol

 

in mijn gedachtengang

 

en houd mijn poten stil

 

zonder week te wroeten

 

in de voorjaarstuin

 

mijn warme aarde.

 

dit stilzijn en dit wachten is

 

mijn enige

 

mijn levendige kans.