De Gids. Jaargang 122

[p. 142]

Herman van den Bergh

Elk venster ziet op vensters uit
iedere deur gaat naar deuren open
en ieder groen blad gedoopt in zon
en iedere wilde seringetak
verheerlijken mijn verlangen
uit dit niet het al te bereiken
in alle dingen onsterflijk te zijn.
Wat een inscheuring diep
die van mijn ziel in het al
Ik klem me met heel mijn ziel
vast in ieder ding:
onafgebroken vindt zich weer
mijn ganse ik in ieder ding.

Men zingt dicht bij de oorlog
spoelt met de afwas zijn doden weg
plaveit de straat met beminde hoofden
vervolgt de wezens die men aanbidt
helpt wie men beschermt te vergaan
kijkt de straatzanger 't brood uit de mond
lacht om de angst van trouwe makkers
viert het ongeluk van de gevelde vriend:

Wie mij verlangt, die breke die ban -
vraag het aan ieder open venster
aan de deur die gaapt naar de gang
aan het riet met zijn merg van wind
aan het spoor van een tred, van een ster

Zij zijn mijn borgen voor een morgen:
voor een verlangen 't al te bereiken.
Al wat nog anders schijnt is voorbij.
Oud, oud is 't draaien van de tijden
maar een degenpunt van bevrijding
zit in de knop van herboren lente.

[p. 143]

 

Want hoe oud het draaien der tijden is

 

tussen vensters die naar vensters zien

 

en deuren opengaand naar deuren

 

 

 

de dageraad is nieuw, - is nieuw!

Van mij tot jou
weinig aarde
korte maan
lange doorn

Van mij tot jou
vallen stemmen
zoals eikels
in het duin