De Gids. Jaargang 122

[p. 82]

Gerard den Brabander

Gedempte klank: Marie-Louise.
O, dichterhart, dat wou bevriezen
maar bij het purper van haar mond
en 't diepe barnsteen van haar ogen,
tot op zijn diepste grond bewogen,
weer opbloeit als een rode wond.
Mijn lust dwaalt om haar borsten henen;
mijn blik rijpt tot een hoger wenen:
Wie is mij ooit zo schoon verschenen
dat ik mezelf als lied hervond?
Ik, die mezelf dacht te bevriezen...
Aan dit gedempt Marie-Louise
zal ik mijn liederen verliezen
en 't hart, dat opbloeit als een wond.

Toen Kathleens stem was uitgeklonken,
stonden de sterren als verdwaasd
in eigen duisternis verzonken:
God had èn licht èn lied genaast.
Hij liet me over aan mezelven...
Nooit stond een sterveling zó naakt
onder Zijn kosmische gewelven
als ik: verraden en verzaakt.
Ik ga... De tenen van mijn voeten
betasten iedere horizon.
Vergeefs... O God, ik wou wel boeten
als ergens maar haar lied begon!
O schedeldak, ik kan niet leven:
het is tè leeg, het is tè hol...
O God, laat toch haar lied herleven...
O God, mijn ogen lopen vol...

[p. 83]

Vergankelijkheid

 

Nòg staat in huis het opklapbed,

 

gietijzer en gespannen veren,

 

van louter liefde te vibreren

 

hoewel het, al terzij gezet,

 

de herfst inluidt van het begeren,

 

die rijker nog wordt ingezet

 

door 't leed, dat liefde deed verkeren

 

in de verstilling van 't gebed.

Niemand, die eenzaam is, is ooit alleen.
De eenzaamheid begint als men gaat paren:
Dan breekt de tijd aan en men telt in jaren
de lege leegte van zijn leven af
en, steeds maar tellend, valt men in het graf.

Tussen gordijnen van cretonne
staan zich de stoelen te vervelen.
Zij weten zich niet in te delen:
Louis Quinze of Napoleon?
Maar wuift de stofdoek uit het raam
een witte wenk over de straat,
dan krijgt het huis een eigen naam
en zelfs de gevel een gelaat.