De Gids. Jaargang 122

[p. 36]

Wilfred Smit

Het tuinhuis opent
en met blauw-velouren
handschoen schenkt men thee.
een speeldoos zingt doorlopend
van bonbons; met spatels roeren
wij elkanders ogen om
tot op het suikeren hart.
ach 'k heb mijn neefje dáarom
lief, zie naar de confituren
van zijn kleine mond, tast
naar 't satijnen schaap van zijn frisure.

Het grotestadskind schrijvend
aan haar grootvader, zegt niet:

men noemt mij mager,
een klein kreng waar straks
madelieven in een kring
omheen zullen staan -, maar:

't is erger met mijn pop
sinds u daarbuiten woont.

ach, nu is zij moegeschreven aan
grootvader - de enveloppe
omsluit haar liefderijk,
een pop onder een lila deken.

[p. 37]

Apen

 

't Is goed zo, een tweede jeugd

 

onder het bladerdak -

 

soms splijt een vrucht,

 

geel, met een duister ingewand;

 

soms snelt een druppel langs,

 

een rode mier erin -

 

maar altijd moet er éen zijn

 

die zich herinnert

 

dat 't paradijs hem is ontglipt

 

met de staart van een ander.

Alsof er een bloem
angstwekkend snel opschoot -
over de schutting kijken
in een andere tuin.

met grote plukkende vingers
greep de ontluistering aan -
bloembladen, kleurige pokken,
dwarrelen ons tegemoet.

nog eenmaal schommelt
zijn kale treurige swastika
boven de heg - zie, er rijdt
een storm door het kalenderjaar.

[p. 38]

De werkster

 

Vreemd zoals vandaag

 

de straat wordt uitgediept,

 

reeds na de derde laag

 

(aldus de werkster;

 

uit haar handen krijgt elk ding z'n naam

 

wastafel stof het open raam)

 

moet men op botten zijn gestoten,

 

't is helemaal niet uitgesloten

 

dat er nog meer naar boven komt.

 

 

 

door 't raam kruipt het geluid van spitten,

 

ik zwijg verveeld; als zij verstomt

 

weet ik - nu ziet ze eindelijk

 

in 't gordijn de scarabeeën zitten.

Er staat een plant begonia vaarwellis
in het venster; hij zal niet omkijken
niet zien - ik plant een hagepreek
van lieve woorden om hem heen;
hij wil wel luisteren maar voor 't laatst.
zo ga ik langzaam over in een oude vrouw,
een oudere zuster der vitrages,
met plotseling een zoon maar hij is weg,
en met een kat imaginair, niet te verjagen.