De Gids. Jaargang 122

[p. 416]

Pierre Kemp

Ik zit in mijn man
aan de rand
van de nacht
en wuif met zijn hand
naar wat ik verwacht
en wat kan.
Ik wil hem niet te buiten gaan
en hem laten zingen
voor dingen,
die niet bestaan.
Daarom is het zo goed met ons
en geef ik de gons
van een mug
aan de stilte terug.

Zal eens die durende Nacht komen,
waarvoor ik huiver en vaak zucht?
Is mijn contact er met de bomen,
uitsluitend een met mijn oren
en met Alles alleen in het horen?
Snuif ik nog maar het blauw van de lucht?
Moet ik dan bij het ruisen van de kleedjes
boven die hoge hakjes op de straat,
vragen tussen het musiceren van de treetjes:
Nacht, zeg mij welke kleur daar langs mij gaat?

[p. 417]

Dichterschap

 

Op een brug sta ik door een blauw papier

 

naar de zon te staren.

 

Is die gekke dichter al weer hier,

 

die meent uit sterren en vrouwenharen

 

een harp te maken?

 

Hij betovert zelfs de klokkespelen.

 

Daar is de volle uurslag al aan de zwier.

 

Hij laat zich door niemand bevelen,

 

door geen vrouwelijk of mannelijk dier.

 

En komt wel eens de politie,

 

zij plaatst aan zijn broek de notitie:

 

Verboden de dichter aan te raken!

Er trippelen naar alle kanten
insecten over de stengels.
Peinzende bloemen en planten
vragen zich af: is dit weer Engels
van een nieuwe schoenreclame?
Er zijn insecten, die sleeën kunnen
heel zijdig langs het ademende groen
en andere, die zich dansjes gunnen,
dat gaarne doen
en zich er niet voor schamen.
Zolang er is geen prooier naar hun bloed,
blijft alles zomers en goed
en kan de zon achter hun groen gordijn
een likeur voor mijn zieke ogen zijn.

[p. 418]

De ‘Lichte Wind’ en de ‘Avondrood’

 

Er is een lange toon

 

aan het zingen uit dit kind.

 

Laat het die los, dan gaan er bloemen dood

 

en daarvoor zijn de bloemen toch te schoon.

 

Hij speelt er vaak zijn spelletjes,

 

trekt aan hun belletjes

 

of dirigeert met hun kroon.

 

Dat kind komt steeds aan met de ‘Lichte Wind’

 

en vertrekt altijd met de ‘Avondrood’.

De hele dag zie ik letters begraven.
Daar komen die zes en die vier van mij.
Al worden ze gedragen op zonnestaven,
ik ga er toch voorbij.
Ik glimlach, hoe ik dit beleven moet
en even licht aan mijn zwarte hoed.

Een masker van muziek beweert op het beton:
hij maakte van het alfabet een fluit,
die verliep in de juli-zon
en dat is nu uit!