De Gids. Jaargang 122

[p. 360]

M. Mok

Steunend met mijn rechterhand
tegen de zeewind, met mijn linker
tegen het opgehoogd geweld
van een tijd die voor zijn doodsuur staat,
zie ik het witgloeiende raadsel
hardnekkig aan, het blinde schitteroog
van de creatie.

Op dit grensgebied der aarde
stort zich zoveel ruimte dat mijn leven
amper adem overhoudt
en mijn woorden neveldruppels vormen
in het zwijgen dat mijn hoofd omvat.

's Avonds. De wind komt in zichzelf tot staan.
De straat verlengt haar diepte. Aan de grens
der ogen tekent zich een hemel af
vol grote lichtbomen wier glans verwelkt.

Dan, in de kamerschemering, beweegt
mijn tijd zo helder dat ik zijn bestaan,
de stille golf van een ontsteltenis
die overal aan ruimten raakt,
met dunne zenuwtoppen na kan tasten.

Een naamloze, van elke grond vervreemd,
als enig onderdak een stervend lijf
waarin de vogel van het hart vergeefs
de wanden afklopt naar een wederwoord,
voel ik de golf die door de kamer gaat
zich tot een oceaan verwijden
en zie de sterren aan het venstervlak
hun bloemen tekenen van gloeiend ijs.

[p. 361]

Steenkerf

 

Alles krimpt samen tot dit ogenblik:

 

de mokerslag van een versteende hand,

 

de oogsplinters der onschuld, druppels vlees

 

die blijven hangen in de atmosfeer.

 

 

 

Mijn wanhoop rent over de hemel,

 

een bloedstreep in de baan der sterren,

 

een doodssnik in de borst van het heelal.

 

 

 

Dag die ik loop, nacht die ik lig,

 

waken of slapen dat ik doorwankel,

 

de steenkerf dringt al dieper in het huis

 

van mijn gebeente.

Het dorp, een stofje in de long van het heelal.
De huizen komen op de adem van het licht
boven de einder. Straten, mensenhoofden,
wit van verlatenheid.

Toelopende vanuit de ruimte,
voelt men het ogenblik van de herkenning
zich openen, een spiegel vol geheim,
een korte wemeling van krachten, losgebroken
uit verten welker grond de diepste slaap
geen peluw biedt.

Het dorp schuift door het licht voorbij
de schouders van de wandelaar. Zijn ogen
houden slechts hemel over, zijn gedachten
wegen waarop het voetspoor zich verliest.

[p. 362]

Pastorale

 

Er gaan op de grijze landweg

 

mensen, koeien, grasgeluiden,

 

schuifelingen die niets beduiden.

 

Het schemert er van licht.

 

 

 

Sloten vol hemelse vergezichten

 

ademen met de wind. Een modderlucht

 

wuift zachtjes. Breeduit op haar rug

 

baadt zich de aarde in de ruimte.

 

 

 

Vee maalt voor lange uren kracht bijeen.

 

Bloemen zweven peinzend op hun been.

 

Bomen staan eindeloos veel bladeren

 

uit de grote leegte te vergaderen.

Wonden in het denken,
gaten vol donkere stilte,
binnenhemelen waarin de blik
zich ledigstaart.

Mijn mond spreidt klanken uit
over de open angst
of poogt het zwijgen met
zijn zwijgen te bedekken.

Steeds breekt het donker door,
brandgaten in mijn hoofd,
luchtledigheid omringd
door randen pijn.

[p. 363]

Oorsprong

 

Zo uit het huis de wereld in gelopen,

 

werden wij aangesprongen door het vocht

 

dat uit de stenen sloeg. Alle poriën

 

bloedden mysterie. Wij moesten haastig

 

woorden bouwen om de angst

 

het zwijgen op te leggen

 

en werden dan toch ingenomen

 

door het alzijdig dringen van de middag

 

om onze huid, het dreigende schuiven

 

der ruimte, bomen die hun vingers op ons richtten,

 

de duinen die hun ruggen kromden

 

onder het donkere gewicht der stilte,

 

het grijze keelgat van de zee

 

dat wartaal losliet.

 

 

 

Al dieper naar de oorsprong weggezogen,

 

totdat nog slechts een ademtocht

 

ons van de chaos scheidde,

 

zetten wij onze levens schrap.

 

 

 

De wind sloeg met zijn vleugels.

 

Mensen bewogen en openden straten.

 

Een droge snik doorbrak de eeuwigheid.