De Gids. Jaargang 122

[p. 252]

Fred Pfeifer
Verzen tegen het vloeken

Ik heb de nacht
niet aangeraakt
een eiland lang heb ik
geslapen
ik vind de morgen vol
huiverende gebarentaal
elk woord een weigering
elk woord een werkelijkheid
die zich niet meent.
vrees ik de pijn vrees
ik een dakloos geweten
als ik ontsluip
de huid waarin
iemand weent?

Ik wil geen oud zeer.
ik kan niet over nog eens
duizend dagen
hier wijzen en zeggen:
daar zit pijn.
ik kan niet roepen
naar de dode die
altijd in mij zal
onbegraven liggen.
met deze tuin
heb ik niets meer gemeen.
op zomermiddagen zal
misschien de zon mij zoeken.
ik ga.
een keel van dorst
draag ik voorbij
het water.

[p. 253]

 

Als ik een moeder vond

 

die mij kon baren

 

zou zij me dan opnieuw

 

onvoltooid verwerpen

 

opnieuw mijn schrik

 

schrijven op de muren

 

mijn schaduw een grimas

 

vertekenen en mijn voeten

 

voeren in dit niemandsland?

Nog spreek ik
tegen het zwijgen in
elk woord de bittere
adem van een ziek kind
hoeveel zal ik
er schuiven kunnen
tussen nu
en de stilte?

Nog zwijg ik
tegen het spreken in
het regent al
aan de stadrand
iedereen heeft
een kleine paraplu
boven het hoofd
behalve ik.