De Gids. Jaargang 122

[p. 201]

Willem Brandt

De maanraket van mijn hoofd
is zijn woedende reis begonnen
en heeft mij nieuw land beloofd,
uraniumveld, onontgonnen.

Het hart is geëxplodeerd
toen het hoofd naar de maan ging rijzen,
maar de kilte die elk deed ijzen,
noch het vuur heeft mijn huid gedeerd.

De ziel als een last afgeworpen
laat de aarde verschrompeld en oud;
de kronkels der hersens slorpen
gulzig brandstof van cijfers en goud.

De bergkammen van de maan
grijnzen mij levenloos tegen;
ik voel mij zelf niets meer wegen,
ik ben ledig en enkel waan.

Doch dit is ontdekt gebied
van de loerende telescopen.
Ik moet verder gaan, zwevend-lopen
naar het land van wij kennen nog niet.

Aan de achterkant van de maan
heb ik eindelijk mijn Niets gevonden.
Maar wanhopig bericht uitgezonden:
zendt mijn holte een hart en een naam.

[p. 202]

Proefpersoon

 

Dit gezicht

 

achter tien lagen glas

 

is gorgonisch vervormd door compressie

 

uit de pomp van een jachtig bestaan,

 

zo nu en dan door het luchtledig

 

van alles wat ik vergeten

 

en verzuimd heb in tweeduizend jaar.

 

Geoefend stijg ik straks op,

 

vijfkantige pijl voor de ruimte.

 

Misschien, als je enig geluk hebt,

 

zul je me later weer vinden,

 

eens,

 

diep in het bittere water:

 

het gezicht van een kind.

Een zandhoop van woorden,
zinloze volzinnen aarde,
stapeling klettrende schelpen,
hoge woorden die ledigheid laten:
de leefholte van ons bestaan.

Het onsplijtbare woord
het kernenergieke
ligt verloren of
dieper;
tot de leegte geheel is geledigd:
een radar-oog dwars door ons aardhart
naar achter de lichtjaren
Licht.