De Gids. Jaargang 122

[p. 164]

Pierre Kemp

Ik heb mijn huid nog niet vermaakt
om mijn complete werken in te binden.
't Blijft bloeitijd, ik ben lichtgeraakt
en geniet de geur van de linden.
Nu moet ik nog meer gedichten schrijven.
Mijn werken zijn dan weer niet compleet.
Ik wil bij de zon niet achterblijven
en ook díe komt nooit gereed.
Mijn huid is trouwens niet in orde.
Zou het wel een prachtband worden?

Als de jonge confectie en kleding naar maat
is doodgeschoten
en het jeugdig ondergoed gefusilleerd,
worden de ogen gerust gesloten.
De dichter zingt weer in kwatrijnen
onbekommerd het aangename
van het dier zonder heer of dame
in de natuurlijke lijnen
en denkt niet meer verkeerd.

Ik zal niet zeggen, dat die vogel keek
door het rood en purperzwart van de bramen,
als een gelovige door de ramen
der kerk naar het einde van de preek.
Wel hoe ìk het zo zou doen,
maar ik ben geen vogel in het groen.

[p. 165]

Versmalling

 

Al is de mannenwereld maar

 

een vrouwenlichaam lang en breed

 

binnen de begrenzing van haar haar

 

en de behandeling door haar greep en beet,

 

toch treur ik, wijl mij dit heelal,

 

waar de sterren der ogen dus in zwerven,

 

met het meerderen van mijn dagen werd zo smal,

 

dat ik eraan moet sterven.

Waar vroeger grootvader grootmoeder nam,
staat nu een tankwagen van de P.A.M.!
Grootvader is nooit zo blauwzwart geweest
en grootmoeder nooit zo rood.
Zij droegen geen drie witte letters langs hun leest
of tegen hun schoot.
Het leven is hun toch gelukt,
zij hebben elkaar intijds geplukt.

Ik reageer niet op het avondrood
of op de kinderzang: de zon gaat dood!
Er is wel een affiche, die mij deert
en ook een gedachte, die mij geneert:
er zijn gevangen mannen, die uit nood
hebben een vrouw van brood.

[p. 166]

Basta!

 

In de verte hoor ik zang van machinen.

 

Wat doe ik voor mijn baat?

 

Ik schrijf verzen in emeritaat.

 

Wie zal ik daarmee dienen?

 

Ik heb enige trouwe lezeressen,

 

maar ik heb ook een groot bezwaar.

 

Zij lezen mijn werk met lippen als bessen

 

en ieder dag met een ander kleur haar.

 

Te verheven ben ik dit te dulden!

 

Ik aanbid de natuur en wat is gezond

 

en verkies bij mijn zegsters geen vergulde

 

lokken of een beschilderde mond!!!

Ik probeer op mijn eigen neus te fluiten,
het lukt mij niet.
Mijn motieven waaien wel naar buiten,
maar vormen geen lied,
geen arabeske, geen canzone
of vluchtiger als in deze tijd,
een hupse hulde aan een schone,
niet oud-gekleurd en meer bereid.
Zo gaat mijn dure tijd voorbij.
Dit is ook het enige verschil tussen mij
en die geniale Zanger van de Hel,
want Dante kon dat wel.