De Gids. Jaargang 122

[p. 149]

Herman van den Bergh

Van alles is iets over.
Van mijn angst. Van jouw
woede. Van al 't wilde
gestamel. Van de roos
is iets over.

Over is nog wat licht
gevangen in een hoed.
In de ogen van de schurk
is iets over (maar weinig
heel weinig) van glans.

Weinig is over van 't stof
dat je witte sandalen
bevuilde. Weinig is over
van de kleren, 't gebroken
huisraad. Weinig weinig weinig.

Toch is van alles wat over.
Van de verwoeste brug, van
twee bladeren, van 't pakje
sigaretten is iets over.

Want van alles blijft iets,
want iets blijft er van
je weeklacht, in de weeklacht
van je kind. En van de steile
stilte ook is iets over,
iets in de brokkelmuren
in de stomme klimop die groeit.

Van alles is iets over:
in de kopjes van porselein
(met de draak en de gele bloem)
is iets overgebleven
van rimpels op je voorhoofd.

[p. 150]

 

Maar als van alles wat over

 

is, waarom zou er dan niet

 

iets van mij nog zijn? in de trein

 

die naar overal vertrekt,

 

in de boot in de annonces

 

van de kranten iets van mij

 

in Londen Rome? iets van mij

 

ergens anders? in de schoorsteen?

 

in de waterput?

 

 

 

Iets is over, en dobbert

 

op de monding van de rivier

 

en de vissen weten het,

 

iets. Maar niet uit boeken.

 

 

 

Van alles blijft iets over.

 

Niet veel. Van de druif

 

een druppel sap, absurd,

 

half rins en half water.

 

Van de kikvors een poot,

 

van 't oude horloge één

 

uit duizend afspraken,

 

van de mens een mondvol as

 

en een kinderlijk geheim.

 

Van ieder is iets over:

 

van jou, van mij, van Abaylard.

 

 

 

Een ademtocht op de mouw:

 

van alles is iets over

 

koelte tot in de oren,

 

veldklokje, vleugelstof, huls

 

van patroon of van aspirine.

 

Van alles is iets over.

 

 

 

En van alles blijft iets

 

maar van alles (let op)

 

blijft iets over: en onder

 

de golven der zee, en

[p. 151]

 

onder wolken en winden, en

 

onder bruggen en tunnels, en

 

onder het sarcasme, en

 

onder het braken, en onder

 

het toneel en de dood,

 

en onder de bibliotheken

 

de asiels en de zegevierende

 

kerken, onder jezelf onder

 

je voeten en onder de scharnieren

 

van gezin en van klasse,

 

steeds blijft van alles iets over.

 

 

 

Soms, een rat. Een schoenknoop, soms.

Vandaag geen soldaten op het toneel,
geen denken aan mensen, dood vandaag
net als zij vijftig jaar geleden waren.
Jong en levend in levende lucht
jong en lopend in de zonneschijn
in blauw pak bukkend om iets te raken. -
Vandaag is de geest geen deel van het weer.

Zuiver is de lucht van wat het zij.
Ze heeft van niets dan van nietsheid weet
en zonder bedoeling vloeit ze over ons:
alsof geen van ons hier ooit al was geweest
en ook nu niet was, in dit zinloos tafreel,
deze onzichtbare bezigheid, deze zin.