De Gids. Jaargang 122

[p. 117]

Cees Nooteboom
Siete poemas para el exssmo. señor Don Goonekniv Nomis

dit schrijf ik
om opnieuw woorden te maken
nu het benauwd wordt om laatste
vogels te verjagen
uit een heet land van leugens

vogels zo zeer van kou
dat zij om kleuren
niet liegen
vogels zo dicht bij de dood
dat zij waarheid schreeuwen
van kou.

ik die gedacht heb
dat veel kleurige woorden
een zin zouden maken
laat nu mijn versteningen op
om naar mij te zoeken

en ook dat is pathetisch
kleuren, zo liegend als bloemen
bedriegend als liefdesmuziek -
waarom verwoordt zich de kou niet
die binnen in mij vriest?

[p. 118]

3.

 

zoet oppervlak

 

smelt ik van buiten

 

maar van welke warmte?

 

welke oneigen, niet verlangde zon

 

vervalst het ijs in mijn stem, de kou?

het moet scherper te zeggen zijn
de dwazen die ik in mijzelf ontmoet
vleiers, heldenvereerders,
praatgrage haters -
ofwel, vergelijkenderwijs:
rozenplukkers, mieren te paard
gregoriaanse schalmeiers,
ik moet ze verbranden in koude ovens

het is onverdragelijk zoveel mensen te zijn
en ze verraden is schaamteloos maar
mijn eigen vlinders staan me naar het leven:

[p. 119]

5.

 

rozig en onbedreigd ligt het kind

 

in zijn zomerse badjas

 

een rilling gaat over het strand,

 

liefdesgebaar van de zee.

 

 

 

kind tovert goudige bloempjes

 

een vogeltje slaapt op zijn schouder

 

een luchtig wolkje (aan hem vastgebonden)

 

tempert het zonlicht

 

 

 

maar langzaam met bijtend geweld

 

breekt een koude steen uit zijn mond

 

zijn lichaam verhardt en wordt grijzig

 

de zee slaat bevroren

 

 

 

bloempje vergaat en verdort

 

wind krabt en vogel gevlogen

 

zo krampt nu dat liefelijk strandbeeld

 

en ontmaskert zijn leugen.

[p. 120]

6.

 

daarom, vertedering heeft geen zin

 

met sluipmoordenaars in de schemer

 

slangen belust in het gras, gif in de hitsige bloemen

 

spin in het nest van het bos

 

het net onder water, verwachtend.

 

 

 

als het zomert is niemand veilig

 

de tuin staat gevaarlijk vol struiken

 

weelderigheid is verraad, alle bomen

 

een roofhuis, een valstrik.

 

 

 

winters wil ik zijn, wreed en winters

 

een koud slag dichtgevroren volk,

 

een ijzeren blindemanschap

 

mijn vluchtspoor in de weeke sneeuw geslagen

 

maar ver voor de jagers, de honden

 

op zoek naar de koudste waarheid

[p. 121]

7.

 

die is eentonig woestijnzand

 

ver van het werelds verkleuren

 

van het theatrale verraad

 

en de honderdvijftigduizend maat

 

gedrukte concessie

 

ver van de strelende brieven

 

en de medelijdende vriendenkus

 

die het verraad heeft herkend

 

 

 

dit is eentonig woestijnzand

 

 

 

ver van het troostende bed

 

en de zalen met luisteroren

 

van het met bedrog gekochte bedrog

 

en de vertaling van vroegere leugens

 

ver

 

van de rozen de bloemen de rozen

 

dit is eentonig woestijnzand

 

waarheid eentonig woestijnzand.