De Gids. Jaargang 121

[p. 372]

Leo Vroman
Hoe 70 te worden

Voor Jan Greshoff

Verzeventigen is vermoeiend werk.
Tracht het zostraks maar zelf te proberen:
men moet er zich met beide kaken sterk,
met beide handen week op concentreren.

Men moet de haren hangen tot een grauw,
deinend gewas, of uit de hoofdhuid stoten;
sniksappen moeten binnendoorgegoten,
pralingsvliezen moeten langzaam in de vouw.

Lacht men onder het gekrab der kraaiepoten,
als de slappe pompslangetjes te nauw
worden, en het nood- of druftvocht te gauw,
te slordig langs het kroonvat wordt verspoten?

Achterste zaag-, de halve doorn-, de veelgespleten-,
de tweehoofdige-, de ravenbeksarmspieren
wringen sidderend aan roestende scharnieren,
en openen ten slotte nieuwe reten.

Een eenzaam huis in een bijzonder lange storm
verbetert even griezelig van vorm;
wie buiten schuilt, tegen een muur geleund,
voelt hoe het zich beweegt, hoort hoe het kreunt.

Soms komt groot licht achter het inktzwart glas:
een zwaar gordijn dat vlam vat en weer dooft.
Werd binnen dan gewerkt, gemoord, geroofd?
Door de kieren geurt het meer en meer naar gras.

En als de zware voordeur op een nacht
in het verwarrend maanlicht glimmende
langzaam, eindelijk, en toch nog onverwacht,

[p. 373]

 

temidden der opeens niet klimmende

 

klimop, de wasbleke papaveren,

 

pluisjes - als de voordeur glimmende

 

in de met kruid behaarde schaduw van het huis

 

voorover neer komt daveren,

 

wat wordt dan van het voorportaal onthuld?

 

 

 

Niets; geritsel; een bewegen;

 

een heel kort fuiten; in een lucht gevuld

 

met ademen van warme aarde, warme regen.

 

 

 

Nu kunnen we pas een voor een naar binnen;

 

tussen het volgekrulde struikwerk van gedachten;

 

daar logeren kleine vogeltjes, nog nooit voordien

 

zelfs op de doortrek duidelijk gezien:

 

het klimaat is hier veel zachter.

 

 

 

Het verkruimelen der muren is te horen.

 

 

 

Over dertig jaar is dit een vlakte.

 

Grijsblauw en oranje fuoresceren

 

kleine wapperende veren dan

 

nog steeds tussen de dorre twijgen,

 

vertrekken eensklaps, landen later

 

meer levend dan dood, maar verflauwende,

 

op het brood onder de handen

 

van talloze latere heren,

 

die deze veren kauwende

 

verteren, ach ach.

 

Wij dichters worden eng ontbijt;

 

mijzelf, toch altijd al, beschouwende

 

vrees ik 1985, heb al spijt.

 

Ik ben niet zo sterk.

 

Verzeventigen is vermoeiend werk.