De Gids. Jaargang 121

[p. 350]

Hans Andreus
Natuurlijk

Natuurlijk viel ik dood van een soort astrologische toren,
leefde tussen goede, in de zon fonkelende bomen
en de oude huizen van mijn menselijke stad. Ging echter

vrolijk op reis, alleen, dacht ik, maar mijn goede ster,
boze oog, tweelingzon, grappenmakende tovenaar,
was niet van mij weg te slaan. Maar ik vond iets. Wat vond ik?
Een vrouw zo jong en donker, ik meende
zij was het carbonpapier van de eeuwigheid.

En dat is ieder mens, heb ik gezien, een tijdperk later.
En liefde nu? De boom stemt toe
in al zijn seizoenen en maakt veel gedichten
van al zijn bladeren en vogels

of zelfs van zijn takken in de winterlucht,
wanneer het voorjaar in zijn sappen droomt en popelt.