De Gids. Jaargang 121

[p. 349]

Hans Andreus
Benadering

Lichtheid van bestaan, eens, lang geleden, zo,
waarschijnlijk wel voor het eerste uur sloeg
en de tijd uitzwermde, plaag over een plotseling
zichtbaar landschap.

Zon, rivieren, laagland, stad. Het duurde jaren
voor ik een huis bouwde om ergens te blijven
en slechts aan de huid van een vrouw mat ik af
de andere zon, de goddelijke.

Zoveel dacht ik na - het licht stond aan het venster
of de nacht zette een hoes over mijn huis -
en ik werkte met woorden, maar begreep minder,
scheen het, dan ieder ander.

Zodat ik niets meer wist, wanhoop doorbrak en wat ik
mijzelf had genoemd nu als een brok in de keel stak.
En dat was alles. Betekende dit mijn leven, ik kon
toch niet anders doen dan het leven.

Zo blijft het ook voorlopig. Mijn goden bekvechten
en ik heb mij zo lief als een spiegel een spiegel.
Verkeerde oneindigheid. Maar soms het fluisteren,
soms, van iets dat ik niet hoor.