De Gids. Jaargang 121

[p. 301]

Jo Landheer
Tusschen de steenen...

Tusschen de steenen, de met mos begroeide,
Zag ik een ondoorgrondelijk gelaat,
Vluchtig verschijnend, als in donker water
Een ijle spiegeling die snel vergaat.

Maar dat gelaat kan ik niet meer vergeten.
Wel lijkt het op een menschelijk gezicht,
Maar liefelijker zijn de stille trekken
En onaardsche oogen zijn op mij gericht.