De Gids. Jaargang 121

[p. 275]

Pierre Kemp

Een kind vol gedichten
gleed haast van de boot in de lichten
op de Rijn. Het had blauwe ogen
en rood haar.
Nu is dat kind al zeventig jaar.
Zijn ogen niet meer zo klaar
en het overschot van haar werd raar.
Die zeventig brachten hem tot groot vermogen:
hij acht zich al lang bedrogen
en wil als in zijn jeugd alleen nog handelen,
geïnspireerd door kersen en amandelen.
Al het andere is toch gelogen,
als ware gaven voor zijn bloed
en niet meer goed.

Drie stukjes God staan voor de deur,
ieder in een hemdje van een andere kleur.
Ik licht mijn hoed en salueer
voor die fragmentjes hoge eer.
Het stukje God-de-Zon ziet toe,
hoe overeerbiedig ik dit doe.
Wij staren voort en worden ballen
vol schichtende en splijtende kristallen,
tot wij elkander vallen aan.
Zo wordt deze phase weer ongedaan.