De Gids. Jaargang 121

[p. 274]

Pierre Kemp

Rijden die brandende sinaasappels nu naar huis?
Ik volg het even, maar ík ben thuis
in het geluk van mijn boekenvertrek.
Buiten razen allen zich gek.
Of willen ze op de rijweg lezen,
waar zij van hun eenzaamheid kunnen genezen?

Een kindje zegt tegen twee ogen: kom!
Nu is het aan mij de kleur te weten.
Ook tegen een mond zei het kindje: kom!
Moest het dan eten?
Voor mij heeft dat eten geen belang en
alleen, hoe die ogen het boven die wangen
naar dat kleintje doen,
als voorspel tot een driekante zoen.

Boven een plasje regen langs de straat
worden mijn ogen weer kindergroot.
Al is dat water maar driemaal mijn gelaat,
er zijn havens, waarin drijft een boot,
gereed om uit te varen naar het land Zeer-ver.
Wat nog duidt op mijn dagelijkse nood,
is weg. Er gloeien namen van één ster
of meerdere en de schoonste boten heten Zon
en Orion.
Bij dit alles blijf ik een kind, zo simpel,
het weet nog niets van de ‘Blauwe Wimpel’.