De Gids. Jaargang 121

[p. 266]

Chr. J. van Geel

De mensen schuiven stil
op fietsen door de lanen,
een enkele meeuw er boven.
In dorre blaren rent een merel.
Hij luistert, telkens,
de blaren maken leven.
De wind, een oude wind van toen
de mensen die nu dood zijn leefden,
spreidt breed, aanvaardt
al wat hij aanraakt.
Laag hangt de lucht, is overal grijs,
de hemel woont bijna bij ons.

Als grote zachte bloemen in de regen
slapen de bomen met de sneeuw,
iedere tak een streep fluweel,
iedere vlok een minuscuul skelet.

Blad viel, sneeuw viel de bladeren achterna,
de sneeuw bracht regen, regen stuift op sneeuw.
Reeds schemeren de lichte tenten van de zon,
het schuim, het rif, de golven, lippen van de zee.

Verf nat de doden, schilder ze op.
De sterren zijn mooi dor vannacht.