De Gids. Jaargang 121

[p. 179]

Herman van den Bergh

Daar was een man
die leidde een leven van vuur
Zelfs tegen 't weefsel van de tijd
waarin oranje trekt naar purper
en purper naar oranje
gloeide dit leven
een woedend onuitwisbaar rood,
Alleen toen hij gestorven was
zag hij dat hij niet had geleefd.

In de woestijn vond ik hem weer.
Ik zag een schepsel naakt bestiaal
dat hurkend aan de grond
zijn hart hield in zijn handen
en er van at.
Ik zei ‘is 't goed mijn vriend?’
- ‘'t Is bitter - bitter’ mompelde hij
‘maar 't smaakt mij goed
omdat het bitter is
en omdat 't is mijn hart’.

Groot achter zijn schouderkim, groot
stond het amandeloog van de dood.

Sindsdien bemin 'k dit vast geheim
dat in het vuur van middagklaarte
in de pralende volheid van de wezens
het voedzame bewaart van een vergeten
en bitter hart -
de dood
die op de laatste tafel der aarde
nog de smaak brengt van brood.