De Gids. Jaargang 121

[p. 177]

Herman van den Bergh

Niets te haten, niets te verbidden,
geen enkel lot versiert ons front:
de ruimte is in ons midden
de tijd onze horizont.

Het zachte brood het ei de melk
een engel zet ze op tafel
als martelinstrumenten - - elk
heeft gele reuk van zwavel.

Vergis je niet, zij dagen
ons stuk voor stuk voor het gericht
en wij die ze gaan delen
weinigen zijn wij die zo vele
punten van beschuldiging verdragen.

Een zwaluw schiet door 't hard azuur
een boomblad huivert lang
van pijn en valt, een vuur
van kreten maakt den ezel bang.

Maar wie waant zich bevrijde
uit 't stalen weefnet van de zwaluw,
ontwringt zich aan de volte
en - woorden zijn geleide -
zit neder in hun holte
en noemt die schaduw?

Hoe breed gezegd: wij moeten allen
om ons niet te verliezen
in twijfelachtige gevallen
het Juiste kiezen.

[p. 178]

 

Hoe diep gedacht, hoe loos gedaan

 

de Tijd doden - - de Tijd

 

daar legt men niet op aan

 

als op een haas, de Tijd.

 

 

 

Verwek geen wonden,

 

wie schiet schiet in zijn eigen borst,

 

wij blijven met de Tijd verbonden

 

als 't water met de dorst.

 

 

 

Ik hoor ze zeggen - zing!

 

zing 't aardestof waaruit je kwam,

 

zeef je herinnering,

 

loof 't onderaards pad dat je nam...

 

 

 

Wel hoor 'k dit vragen

 

maar wat, wat wil je dat ik zeg?

 

Orpheus is dood, alleen het klagen

 

nam hij niet weg.

 

 

 

Zie naar het veld zie naar de bomen;

 

het blad draaide om

 

het beest verbaast zich

 

 

 

niets is teruggekomen.