De Gids. Jaargang 121

[p. 180]

Herman van den Bergh

Niet liegt de vis als ze in een wolk verandert
of opspringt tegen de onverhoedse ster
of opklimt in de stengels van de mist

Niet liegt zij wanneer ze mijn borst verlicht
met schicht van schubben en door koude omzoomd
mijn komst de wachtende eilanden voorspelt

Niet liegt ze als zij, terug in mijn clausuur,
weegbreek en eik in één knoop saam vertelt
of van de stier op de gefronste valk
met zilte bliksemflitsen overspringt

of mijn geduld steelt, mijn bekwaamheid om
van zwermen en van zaden te genieten -

terwijl de heerlijkheid die mij omkranst
wuft golfgespeel laat uitgaan naar den oever
maar 'k uit de gletsjers aanzwel als een god.

Mijn schaduw gaf ik weg als een glas water
bij zomerhitte, en mijn lijfssap ving
het goud der avondschemers op, het bleke
opdringen van de rivier naar de duif.

Zó onaandachtig waren alle blikken
dat geen ter wereld er in is geslaagd
mijn bladeren te tellen of mijn zangen.

Mijn niet-meer-zijn neemt heel wat ruimte in:
een onverpoosde vlucht van vogels geeft
de plek aan waar ik stond, en groeit steeds aan.