De Gids. Jaargang 121

[p. 93]

Cees Nooteboom
Vondelpark, winters

Wat bruin is doodzijn hier!
goud wel geweest maar nu druipend
en hout en vervelend, lijkt
voor het eerst op zichzelf

lijkt op zichzelf,
koude beslagen ziekte
onder platte, platpratende wolken
ook al zo treurig

gras leeft van zijn gedachten
met alle oogjes dicht de winter door
armpjes lekker omlaag
geen woord te veel praten
haalt het wel.

bomen gaan mooier dood, huilend
en alles, bootsen hun zomerse waaien na
in die houten, pathetische takken,
een beetje belachelijk.

een struik valt dan minder op
de voorzichtigste houden hun kleren
harde, groene oorlogsjurken
die de wind niet eens uit wil trekken
je kunt nooit weten.

geef mij maar een bloem zegt de wind
een struik is geen boom en geen bloem
te levend om dood te slaan
en te groot om aan te halen

[p. 94]

 

geef mij maar een bloem

 

smorgens nog napraten

 

savonds al dood, en zo blijven

 

dode bloem en verdrietig

 

en later dan langzaamaan bruin

 

een liever en beter lelijk

 

 

 

en de volgende stap is van pijn

 

hoofd verliezen, dood hoofd

 

en dat ligt er dan naast, broer stengel

 

buigt er naar toe, roerend maar te tevergeefs

 

moet dat met de breek bekopen.

 

 

 

dag tantetje, dodetje bloem

 

in je grafje van openlucht

 

zo zoet dood valt niemand op

 

geschiedt niet booms sterven daarboven

 

met een groter en houten verdriet?

 

 

 

ach proef nu van poort tot poort

 

veel hardop sterven en stiller

 

de paden verstenen ervan

 

wel herfstig bezweet af en toe

 

en behuild in hun zwijgende kiezel

 

onder groen is die maan

 

en vertwijfeld

 

 

 

alleen vijvers zijn nu nog zichzelf

 

en zeuren vol rimpelloos water:

 

park zei ik park doe het niet

 

niet al dat waanzinnige groeien

 

zo groen zo groen alsof niet

 

zo koud een dood op de loer ligt

 

achter zomers maanzieke bed

 

met zijn hardstenen blaasbroer de wind?