De Gids. Jaargang 121

[p. 9]

Leo Vroman
Publiek

Er hurkt een onfatsoen in mensenmin,
in het zielen zoenen, in de biddersbout;
er hurkt een olijk oogje, zacht en stout
er zit een wolligheidje binnenin.

Tussen de schrijver en zijn zoet publiek
scharrelt een griezeldaadje heen en weer,
er is iets kauwbaars in de atmosfeer,
een al te aaiende taaitaaimuziek.

Want wat beweegt het lyrisch, doch omvleesd
bezige binnen de dichtersbast?
Het roze lezersvingertje, dat ongepast
kietelende tussen zijn woorden leest,

de adem spellend uit een vreemde mond
over het naaktste van zijn uitgespannen tekst
maken hem het lekkerst en gerektst
en bieden aan zijn kweeksheid weke grond.

Geen schrijver die zich niet genotvol geeft
als een gevulde eend (waar is de kop?);
de ene waggelt, en de ander zweeft,
maar ieder dringt zich aan zijn bange jager op.

Als ongeveerde prooi wil de poëet
zoet in elkander van verteringslust
voor wie zijn welgeluste woorden eet
en hem de snavel wee en wijs omkust.

[p. 10]

 

Staat ginds bij voorbeeld in het oerwoud der cultuur

 

gazellerig en met gekruiste poten

 

niet iets te wachten in het schemeruur?

 

Het is jouw dichterbeest, met op den duur

 

verlodderd haar, doch 't meesterwerk ontbloot en

 

smekend om villersmes en etensvuur:

 

‘Schraap en droog mij op Uw moederschoot en

 

spreidt’ zo jammert hij, ‘mij voor

 

Uw warme, spreidt mij’ jammert hij,

 

‘spreidt mij voor Uw warme

 

haard’ jammert hij haarloos in je rode oor.

 

 

 

Vang hem dus, en leg hem uitgewalst

 

geel als papier tussen de lig-stoelen;

 

je zolen kunnen zich door zijn ontzieling voelen

 

kriebelen en de wanhoop onvervalst

 

uit zijn verhoutend hoofd voelen krioelen.

 

 

 

Doch zelfs zijn aan de hals gestikte lint

 

en één plok vacht houden geen voeten warm.

 

Zijn dorre mond herroept een dor alarm,

 

en 's nachts gebaart hij nog wat, ritselend in de wind.