De Gids. Jaargang 121

[p. 151]

Gerard den Brabander

Er ging, en 't was nog vroeg in 't dagen,
ergens een venster openstaan.
En ik, een duister vat vol vragen,
zag er mijn ogen henengaan.
Zij bleven er, en zie: zij zweefden
als sterren om een lichtpunt heen;
en ik, die van mijn ogen leefde,
waardoor haar blik mijn ziel bescheen;
ik zag mijn vensters dichtgedaan
en zelfs de schemering verslagen
tot duisternis, waaruit geen dagen,
geen bloeien meer zou opengaan.
Nu ligt mijn hart, het diep bedeesde,
te worstelen in duisternis
en vreest, wat het al eeuwen vreesde:
dat het voorgoed gekluisterd is.