De Gids. Jaargang 121

[p. 150]

Gerard den Brabander

voor Annette

Terwijl de paarden naar hem beten
lag zij verslagen in haar kist.
Haar blikken waren uitgewist;
haar mond, eens door de pijn bezeten,

was rijp van glimlach en van weten,
dat zij zich nimmer had vergist:
Terwijl de paarden naar hem beten

had zij hem eindelijk bezeten
en had zìjn hart háár hart gemist.
Het leren wikt. De dood beslist.
Hij voelde halvelings zich versleten,
terwijl de paarden naar hem beten.

Voor Marianne en haar kind

Je kleine lach op wankelende benen,
een simpele veldbloem, wiegelend op haar steel...
O, madelief, ik stond al op verstenen:
In jou neem ik weer aan het leven deel.

Je lacht, je wiegelt, en je maakt grimassen;
je tuimelt met de benen naar omhoog.
Je plast op onze zwart geklede jassen,
en aan de hemel staat de regenboog.