De Gids. Jaargang 121

[p. 95]

Elisabeth de Jong-Keesing

Ik ben moe van het glimlachen,
daarom hoest ik een beetje
dat is eens wat anders
en dan lach ik weer gauw
en maak een klein grapje
en speel met mijn ring
met mijn ketting
mijn banden -
ik ben moe van de banden
die ik draag door te lachen
om niet te krimpen
van pijn.
Maar ik kan niet meer lachen
dus schreeuw ik
een beetje
beleefd met mijn hand voor de mond.

We voeren roekeloos op 't zelfde meer
dat nu in najaarsnevel ligt verstild
maar toen woestkoppig schuimde, wit en wild.
Wij hingen over 't boord in tegenweer
tegen de storm die klemde op de kiel,
wij waren jong, we lachten om de kou
of om het in de handen snijdend touw,
om elk gevaar, wat ons ook overviel.
We wisten niet van scheiding, angst en rouw
de harde zwarte weg die volgen zou;
we wisten niets van onze eigen ziel -
en ook niet hoe vandaag ons oude zeer
door nieuwe jeugd zou worden opgetild,
in deze najaarszon uitstromende, gestild.