De Gids. Jaargang 121

[p. 80]

Leo Vroman
Mijn beroep

Gaarne voel ik met de handen
tussen mensen, planten, dieren
de gebeurtenissen tieren
en de tranigtaaie banden
dezer snikkend in elkander
door de dichte aardse gassen
woesterwijs dooreengewassen
wezens - als een Aardelander
meet ik zwelgdenkend rond
met vertakte linealen,
wonderen voor het ademhalen
happend met verwarmde mond,
als een organisme warend
in een jas, wit, en alleen,
zich de kop van glanzend been
buigend in een trechter starend
naar verbogen glazen stangen
die verwonderende trekken
spiegelen en als wonden rekken:
al mijn monden, halve wangen
die zichzelf betrekkebekken
willen één atoom in gaan.

Ik wil krom voorover gaande
neergaan in dat onbestaande
waar wij allen uit bestaan
tot ik in mij zelve val,
of wel achteroverkrullend
zwijgend of behoeftig brullend
om de nacht van het heelal

[p. 81]

 

wee dit hongerig verlangen,

 

wee mij, spin, blind opgehangen

 

in mijn haarwerk van gedachten

 

wee de lange lange nachten

 

vangstenloos en ongevangen

 

web, het hoge luide bos;

 

 

 

de bergstroom kan ik horen razen,

 

en de wind giert door de mazen,

 

maar geen zoogdier scheurt mij los.