De Gids. Jaargang 121

[p. 79]

Leo Vroman
Een zee van mensen

De menigte bruist en bruist als ijskoud water,
donker te zien en somber te beluisteren.
Schuin zijn de koppen wier kortstondig fluisteren
tot schuimblaasjes verbreekt seconden later.

Huiverend is het liggen over het strand.
Als branding kolkt het hulpeloos verkeer,
klederen verstuivende: het bleke zand
der levenden waait bloot en dekt zich weer.

Waartoe de kleine golven turend spitsen,
dan puilen en verstompen in het baren
van kleine golven? Al wat zij ontwaren
zijn korte flitsen van bedolven baren.

O daartoe bulderen de rollers Ach
slaande op de zacht bewierde hoofden,
op naar het natte rafelen der verdoofde
lage wolken van de late namiddag.

In schier onmenselijke verdergang
verschuifelen de zo millioenen voeten,
in een onbedoelde en ondoenbare boete,
even bedroevende althans, en even lang.

Ellendig is het uiterste genot
van het alzijdig toegelispeld lijden
als de brekers over de gebrokenen glijden,
ik hoor het nodeloze stijgen van hun lot,
op het eiland liggende dat zich verkleint
tot aan mijn flanken, dat nu onderlangs mijn buik
kriebelend en kronkelend verdwijnt.
Mijn mond is vol van mensenleed, ik duik.