De Gids. Jaargang 120

[p. 92]

Augusto Roa Bastos (Paraguay)
Stroomafwaarts

Mijn riemen zijn gebroken
ter bocht van de vergetelheid.
Van hoop blijf ik verstoken
waar de rivier zich spreidt.

Duizendjarig water,
ik vang te zingen aan;
nachtgeworden water,
om niet aan 't huilen te slaan.

Jong was zij en zette
mijn hart in witte gloed,
lantarenlicht gevangen
in blanke leliënstoet.

De nacht kwam zonder maanlicht,
liet glansloos de rivier.
Ik spoed mij stroomafwaarts nu,
ga zonder ster van hier.

Duizendjarig water,
ik zal sterven gaan;
donker, zwijgend water,
laat me nog bestaan.

De vinger van het zwijgen
vergezelt mijn gewonde lip.
In de verte vlucht een lichtje
door de stroomnacht, wordt een stip...

Duizendjarig water,
huilen wil ik niet.
Nachtgeworden water,
ik verslik mijn lied.

(Vert. Albert Helman)