De Gids. Jaargang 120

[p. 50]

A. Alberts
De daken

Eugène stond op de straat. Hij was vanuit zijn kamer de vijf trappen naar beneden komen lopen, hij had zijn sleutel aan het bord gehangen, hij had de concierge niet gezien en hij was voor zijn hotel blijven staan om naar de lucht te kijken. De lucht was grijs, maar de zon zou er ieder ogenblik doorheen kunnen breken. Het driehoekig pleintje voor het hotel lag stil in de ochtend. Een man zat op een van de banken onder de bomen zijn krant te lezen en een meisje liep met een melkbus en een boodschappennet in de richting van de Rue St. Jacques. Ze liep vlug over het hellend trottoir en ze verdween om de hoek. Eugène keek weer naar boven, ditmaal niet naar de lucht, maar naar de gevels van de huizen. De meeste blinden waren opengeslagen en er stonden ook wat ramen open, maar er was niemand te zien. Hij keek naar de banken onder de bomen. Hij had die ochtend vanuit zijn kamer vogels over de daken zien af en aanvliegen. Ze hadden gesjirpt van belang en het geluid kwam weer in zijn hoofd, toen hij de vogels rond de bank zag hippen, maar deze vogels sjirpten niet. Ze pikten in het mulle zand rond de banken en ineens zag Eugène gele vlekken onder de bomen en hij voelde warmte op zijn gezicht. De zon was doorgekomen.

Hij begon te lopen. Hij ging dezelfde kant op als het meisje en toen hij bij de Rue St. Jacques kwam sloeg hij rechtsaf. Hij wist precies, waar hij heen wilde. Hij zag in de verte de brug blinken in de zon. Hij liep hoe langer hoe vlugger langs de hellende straat naar beneden. Toen hij bij de kade kwam stak hij de straat over. Hij liep langs de kademuur, al maar naar de overkant kijkend, naar de gebouwen op het Ile de la Cité. Toen hij bij het huis was gekomen, bleef hij staan en keek om zich heen. Hij zag even verder een bank. Hij liep er heen en ging zitten. Hij had het huis schuin voor zich en hij kon het bordje zien, waarvan hij wist, dat er op

[p. 51]

stond appartement te huur op de vierde verdieping. Hij telde de verdiepingen. De vierde was de op een na hoogste.

Hij zou de straat oversteken, de grote poort doorlopen en de kamer van de concierge binnenstappen. De concierge zou met zijn vrouw en zijn buurman koffie zitten drinken. De man zou zeggen: De vierde verdieping? Ach, wat is dat nu vreselijk jammer. Die hebben we juist gisteren verhuurd. En zijn vrouw zou zeggen: Was meneer gistermorgen maar gekomen. We hebben het appartement uitgerekend gistermiddag verhuurd. Aan een mevrouw. Ze heeft al betaald. Niets meer aan te doen. En de buurman zou niets zeggen, maar zijn koffie doorroeren en hem van tijd tot tijd aankijken.

Hij zou weggaan. Hij zou weggaan, maar ze zouden hem terugroepen. De concierge zou zeggen: Maar we hebben nog een klein appartement op de derde verdieping. Dat komt de volgende maand vrij. Vijfhonderd francs, alles inbegrepen. Twee maanden vooruit betalen.

Hij keek naar de derde verdieping. Er waren vier grote ramen aan de voorkant.

Hij zag iemand uit de poort komen. Dat zou best de concierge kunnen zijn. Hij keek de man na. Hij zag hem een eindje verder een café binnengaan. Hij stond op, stak de straat over, las het bordje, liep verder en ging het café binnen. De man stond aan de toonbank met de man achter de toonbank te praten. Eugène vroeg een glas wijn. Hij hoorde, dat de twee anderen stonden te praten over schilderwerk. Morgenmiddag, zei de man voor de toonbank. Niet eerder. Onmogelijk eerder. Ik ben tot morgenmiddag nog bezig op numero vierendertig.

Eugène dronk zijn glas leeg en ging weg. Hij liep in de richting, vanwaar hij was gekomen, maar hij koos ditmaal voor het teruggaan de boulevard St. Michel. Hij liep naar boven, tot hij bij de tuin van het Luxembourg was gekomen. Hij zag aan zijn rechterhand de bomen van het park, aan zijn linkerhand de straten. Hij zag de bruine deuren van het Gare du Luxembourg. Hij stak de straat over en ging naar binnen. Aan het loket kocht hij een retourtje voor Arcueil. Hij liep naar beneden en ging zitten in de muffe coupé van een trein, die in het halfdonker stond te wachten.

Ze vertrokken na een kwartier. Ze reden door het donker, dat licht werd bij Port Royal, daarna weer donker, licht en donker, tot ze eindelijk definitief boven de grond kwamen. In Arcueil stapte hij uit. Hij liep het dorp in en ging in een café zitten eten. Ze brachten hem de zuurkool en het bier, waar hij om had gevraagd. Hij vroeg: Zijn hier ook appartementen te huur?

[p. 52]

De man, die hem zijn eten had gebracht, zei, dat hij het niet wist, maar dat hij het zou vragen. Hij riep naar een man, die aan een tafeltje bij het raam zat. Hij vroeg: Weet jij hier in de buurt nog wat te huur?

De man aan het raam draaide zich om en zei niets. De man, die bediende, ging naar hem toe en ze begonnen samen binnensmonds te praten. Toen draaide de man, die bediende, zich om en zei tegen Eugène: Er staan er een heleboel leeg aan de Place Jules Ferry. Weet u die?

Ja, zei Eugène, die weet ik. Welbedankt. Hij betaalde, stond op en ging weg. Hij liep het dorp uit, hij kwam buiten en op een heuvel bleef hij staan. Hij zag in de verte de stad liggen. Hij ging zitten en hij ging al gauw liggen.

Hij moest meer dan een uur geslapen hebben, want toen hij wakker werd, stond de zon al een stuk lager. Hij ging op zijn rug liggen en hij rekte zich uit. Hij zag niets anders dan de lucht. Toen hij weer rechtop zat, zag hij de huizen van het dorp en verder weg de muur van stadshuizen. Hij dacht: Ik zou best terug kunnen lopen.

Hij was moe, toen hij eindelijk om zes uur op het terras van Capoulade op de hoek van de Rue Soufflot en de boulevard St. Michel zat. Ze hadden hem een glas vermouth gebracht en toen hij zag, dat het voor hem stond, voelde hij zich tevreden. Hij zag de mensen om zich heen. De mensen naast hem aan de tafeltjes en de mensen, die langs hem heen op het trottoir liepen. Ze gingen naar huis, ze bleven zitten of staan praten met elkaar of ze zaten stil voor zich uit te kijken. Eugène dronk zijn glas leeg en op hetzelfde ogenblik keek de kelner zijn kant uit. Eugène stak zijn vinger op en de kelner kwam naar hem toe. Nog een vermouth, zei Eugène.

Hij bleef zitten. Tevreden drinkend en kijkend tot halfacht. De zon was al weg en het begon te schemeren. Eugène stak zijn vinger op en betaalde. Hij liep vlug de hellende boulevard af naar het restaurant in de Rue de la Huchette. Voor in het zaaltje was een tafeltje leeg. De kelner legde een schoon wit vel papier over het papier met de vlekken en Eugène ging eten.

Toen hij zijn laatste karaf wijn had leeggeschonken, keek hij om zich heen. Er zaten nog een paar mensen gulzig te eten, te praten en te drinken. Eugène betaalde. Buitengekomen liep hij naar de Seine. De boulevard was nog vol, maar op de kade was het stil. Hij liep naar het huis. Hij bleef staan bij de bank. Hij keek naar boven. Door de blinden heen zag hij de lichten branden, maar de vierde verdieping was donker.

Hij stak over en keek door de poort naar binnen. Hij zag in de loge van

[p. 53]

de concierge mensen zitten. Hij stak zijn hoofd om de deur en zei: De vierde verdieping?

Een man draaide zich om, zei: Verhuurd en draaide zich weer om.

Toen hij voor zijn eigen hotel stond, keek Eugène naar de donkere bomen op het driehoekig plein. Hij keek om zich heen. Er was niemand. Er waren geen mensen.

Hij ging de verlichte ingang binnen. In de loge zat de concierge. Eugène bleef staan, stak zijn hand op en liep naar het sleutelbord. Hij liep de trappen op. Hij hoorde zijn voeten klotsen op de laatste kale trap. Hij draaide de sleutel in het slot. Binnen deed hij het licht niet aan. Hij nam een stoel en sleurde die naar het raam. Hij zag het donker buiten. Hij raakte aan het donker gewend en zag, hoe de lucht en de daken zich van elkander gingen scheiden. De daken werden steeds zwarter, steeds duidelijker. Het werd een donkere zee van daken en toen hij huiverde, drong het niet tot hem door dat het eigenlijk van de kou was.