De Gids. Jaargang 120

[p. 390]

Herman van den Bergh
Naar het begin

Aan deze uiterste kust verbrand
tot op het naakte bot, word ik
nog alleen op het woord geloofd:
geen leven meer staat mij bij
overal wordt de mens gejaagd
wordt zijn hete kreet gekruisigd
slechts zijn schaduw loopt over 't steen
De bomen zelf schijnen te lijden
van de wind en zijn woede, de dood
wordt niet gezien maar hij staat
wellicht te loer tussen lover en tak
en vogelzang hoort men niet meer
de nacht heeft de sterren toegedekt
in hun draaivlucht, en de meteoren.

Ook wij op de wereld zijn
gedoofde sterren sinds lang
tot fossiel in steenlaag geworden
en toch zijn wij in beweging
naar de eerste ochtend zijn wij
onderweg, naar het eerste uur
dat de elementen elkaar beminnen
dat het eerste wier in zee wordt geboren
en de eerste amoebe en de eerste extase:
wij gaan naar de geboorte van
de wezens die wij waren
en naar het hervonden huis
en ons ons is het lied
dat onze vaders eens zongen
in de vroegste jeugd van de bomen
en dat wij zonen elk jaar herhalen
als mensen die hun oorsprongen ontdekken.