De Gids. Jaargang 120

[p. 331]

Hans Warren
Brief

aan M.I.

Eenmaal, als wij dood zijn
jij eerst, ik eerst, om het even,
direct onze stem, onze huid,
weldra ons denken, het herinneren
de vrienden, de kinderen, die zeggen
weer al een jaar, tien jaar, en dan
verdwijnen allengs onze namen
uit de handboeken van letteren en liefde
en valt het laatste exemplaar van onze bundels
als stof uiteen.

Dat is nog steeds de tijd
die ons fel opstandig maakt
als wij het verval van ons lichaam zien,
want dat is nog steeds de tijd
waarin jonge minnaars duizelend
door voorjaarslanen dralen
naar open weiden onder 't prikkend firmament
om daar met warme lippen verzen hartstocht
te stamelen in nootzoet haar
en daar met sidderende beeldhouwhanden
elkaar de kleren te rukken van 't gespannen lijf.

Dan herleeft ons spoorloos werk in hoofd en handen
en lente wentelt om en lente
en eeuw na eeuw - men kent alleen
giraffen als fossielen, ook de vogels
zijn langgeleden allen uitgestorven -
en later nog, wanneer heel deze aarde
besneeuwd verstild is naast een dove zon...

Jij trekt volmaakte arabische tekens,
de lamp schijnt toegenegen op je warm gezicht
'k geniet die aandacht alsof je van mij was.

[p. 332]

 

Toch wilde ik nog graag in varenbomen

 

trillen en broeien langs de Amazone,

 

wilde ik slapen met de mooie slaaf

 

die op een zilverfoto anno 1850

 

in Sao Paulo een gestreepte parasol

 

uitspreidt boven het hoofd, mijn eigen hoofd

 

van een voorvader, zittend in een rieten stoel.

 

 

 

Ook wilde ik allerlei dingen doen,

 

gewone dingen die ik nimmer deed:

 

in een hangmat liggen, met Cherif Hamia boksen,

 

Nefertiti glimlachen zien bij fluitspel,

 

goud wassen in een troebel stroompje,

 

in een troïka rijden met Poesjkin

 

of de tokeh regen horen roepen

 

in het javaanse landhuis van mijn schoolboek.

 

 

 

Maar ik reis op de atlas en meet

 

mijn leven aan kilometers en namen,

 

laaglanden groen en steppen gestippeld,

 

en jij die ik calligraferend opriep

 

onder een imaginaire werklamp,

 

je danst misschien met Leila Hakim

 

aan de andere kant van de wereld

 

en hebt trage broeiogen en een doorzweet hemd.

 

 

 

P.S. Ik hoop het, er is toch

 

geen kruid voor gewassen.