De Gids. Jaargang 120

[p. 214]

Gerrit Achterberg
Ultra montes

Ik rijd weer aan de voet van het heelal
en kan u aan de bovenkant bereiken.
Als een forel tegen de waterval
springen de haarspeldbochten uit het dal.
Hand over hand moeten de kronkels wijken.
Een speelgoedwereld ligt ons na te kijken
tot het verglimt. Spelonken worden smal.
Wij rollen op het platform als een bal.

Hard staat de tijd met grote stiltemonden
het eind aan het beginsel te verkonden.
Wezens van lucht reidansen in graniet
en omgekeerd; stof die de geest ontbiedt
en andersom. Een spiegel is het niet;
tenzij dit lied. Blindstenen vogels zweven
over mijn haar; uit de zondvloed gebleven
en landen niet. Onder handhoge hemel
gaat door het naaldenoog dezelfde kemel.