De Gids. Jaargang 120

[p. 88]

Hugo Claus
Gedicht
(Naar aanleiding van de schilderijen van Roger Raveel)

De bezwering neemt een mantel aan
die landelijk een vrouw herbergt
waarvan de schaduw flarden laat in mij.
Onder de mantel temt mijn vinger aarzelend
de vijand in de vrouw.
Over het karkas, een gevlochten ijzerdraad,
spant het vlees soms zonder opperhuid.

Ik bereik de wereld niet.

Wisseling. Een takkennest wordt kleding,
een jaspand. Daaronder schuilt een man,
hij staat geleund tegen het niets dat zoals ieder weet
gestreept is en geklemd en zich nooit meer laat vangen,

Waarom zeg ik het verstaanbare nog niet?

Wemeling. De wereld is wit bevlekt
en vaak begaan. Niet eerder ontstaan
dan op het ogenblik dat onze blik haar raakt.
Haviksgrijs begroet de kommer en het avontuur
dat uw deel is en uw eenzame kans op leven

Wij naderen. Geef niet op,

wij komen dichter bij de randen.

De heveling. Waarin vervaald een gevaarte
zijn zaad verliest.
Afschuw, verzadigd, in zichzelf ontkleurd
vormt het hooi van de onbegeerte.
Braakland en schroeilucht.

Wij zitten er midden in.

[p. 89]

 

Huisvesting. Daarin bedoelt het tapijt

 

de zorg, de aandacht en het behoedzaam zwijgen.

 

Dit tapijt ligt in een meer.

 

De rivier aan haar monding welt en

 

laaft verstarde vlakken.

 

De bedding kent geen ontkorrelen.

 

En wat van het verband gezegd?

 

Ordening.

 

Men vordert lans en geweer tegen het welig gras

 

dat schiet als de aandacht faalt.

 

O, wat aan het verdrukte veld ontsnapt

 

laat de banden losser, de kerven wijder.

 

Kom, wij gaan binnen en nooit meer weg.

 

 

 

Verblinding. Het oog dat ons in de steek laat

 

vindt een grage vlakte en het beeft, het oog.

 

Het streelt ongaarne, het wordt gezuiverd.

 

Rond de gebogen man die de aarde strooit

 

- huls en kern, de man -

 

steekt de aarde haar grote vlaggen op

 

en vangt hem in haar sterke plooi.

 

En het hout wordt gewreven, de kleur verbrandt.

 

Tot de traan tussen wit ijzer en oogbal welt

 

en de dodelijke zon vlakbij hangt,

 

niet meer aflaat.

 

 

 

Geoefend de schema's.

 

Wanneer komt de gelijnde, de gerichte,

 

de enig mogelijke hand met de heldere boodschap

 

in haar palmlijn.

 

Maar welke boodschap? ‘open uw ogen’