De Gids. Jaargang 119

[p. 386]

Ad den Besten
Mistig

Als er een woord is
moet ik het horen
waar ik het spoor gis
naar huis terug,
zal het mijn oren
tergen moeten
als een scheepshoren
onder een brug.

Tastendervoeten
mis ik het water,
Moeder, ontmoeten
mag ik u niet.
Mist - ik ga later
aan d'overzijde,
godweet ik waad door
wildvreemd gebied.

[p. 387]

 

Moeder, het blijde

 

woord dat mij wekte

 

mij te bevrijden

 

bij u vandaan,

 

zwijgt zijn volstrekte

 

niets in mijn oren,

 

legt in mijn nek de

 

doodsangst aan.

 

 

 

Ik ben verloren!

 

Als het ontlaadde,

 

hoe zou ik horen

 

dat het weer sprak?

 

Roep ik ‘genade’,

 

riep 'k in den dove;

 

wie slaat mij gade

 

kil en strak?

 

 

 

Moeder, ik sla de

 

mantel van deze

 

ragdunne strofen

 

onder en boven

 

dicht om mijn wezen.

 

Geef onderdak!