De Gids. Jaargang 119

[p. 380]

M. Mok

Uit het huis met de wijde vensterglazen
reiken kinderogen naar mijn ogen,
en ik luister, in een ver verbazen,
hoe op straat, onder de hoge
zeehemel, blindelings het water
van hun licht mijn leven binnentreedt,
zodat ik nog uren later
na kan zeggen wat ik niet meer weet.

Langzaam, met de dampkring van de tijd
achter mijn ogen, ga ik naar het dal
der donkerheid. Sterren vallen wit
door mijn gedachten die nog willen weten
van wat al in het oudste morgenlicht
verloren ging: lichamen met de kracht
van duurzame geheimen; marmerkoel
de stem die woorden van de aanvang zegt.

Er is te veel geluk versplinterd;
door puin loop ik; de maan houdt haar gezicht
in sluiers; op het laatste ogenblik
zie ik een nacht die eeuwig overwintert.

[p. 381]

Bergen aan Zee

 

Bergen aan Zee - men staat op benen midden in

 

dagen met grote witte ogen,

 

men blijft de wereld trouw omdat zij

 

warmte noch schaduw biedt,

 

alleen een handpalm

 

vol zand en wind die in ontwaakte oren

 

een stem doen trillen van geroest metaal.

 

 

 

En als men ogen sluit, rust men op golven

 

van zee en hemel, met verlengde leden

 

wier einde in de ruimte overgaat.

De winter. Het geheim staat met zijn rug
tegen de binnenmuren. Bleek beweegt de hand
der zon over een langbemind gelaat.
Het droge ritselen van wind langs steen
trekt lijnen tussen hart en buitenwereld.
De perken der eenzelvigheid zijn rond.
Vermoedens kloppen aan gesloten vensters.
Ogen vol mist zien mij gedurig aan,
terwijl het trage lichaam van de tijd
in mij verschuift en iedere gedachte
uiteenbreekt in fragmenten zonder zin.