De Gids. Jaargang 119

[p. 18]

J. Greshoff
De tweede kans

De stilte heeft tenslotte 't pleit gewonnen
Nu is misschien 't millennium begonnen

Het Woord dat zich oorspronkelijk heeft vergist
Werd door het laatste wonder uitgewist

Opeens heeft op een glasgeworden aarde
Geen volzin kracht en geen muziek meer waarde

Wat onbereikbaar was ligt voor de hand
De grond is vloeibaar en het water land

Het ongerijmde werd een zekerheid
Die mijn heelal oneindig heeft verwijd

De tijd werd opgelost van uur tot eeuw:
Ik denk nu rozen en ik spreek slechts sneeuw.

Mijn wezen heeft zijn harde vorm verloren
En ik ben eindelijk niet meer geboren

Dit bitter feit werd ongedaan gemaakt
Doordat ik schuw mijn ster heb aangeraakt

Wanneer ik dan als een moe kind ga slapen
Wordt alles om mij door de Slaap herschapen

Zodat ik in een nieuwe logica
Ontwaak en onbevangen wandlen ga.

Een nieuwe lente en een nieuw geluid?
Veeleer het tegendeel: het spel heeft uit.

[p. 19]

 

Ik wàs. Maar nog onwennig en bedeesd

 

Ben ik, verhoogd in rang en stand, gewéést.

 

 

 

De tijden van het werkwoord zijn vervallen

 

En daarmede al mijn dagen en getallen.

 

 

 

Voor mij alleen nog, boven schaamte en schijn,

 

Blijft open de onvervoegde staat van Zijn.