De Gids. Jaargang 119

[p. 442]

Willem Brandt

Steeds meer gewond
en in mijzelf besloten,
zwijgend maar ademend
verborgen levend
binnen de schuilplaats van mijn eigen huid;

oerbos: teruggetrokken, onbegaanbaar,
gedompeld in het mos der eenzaamheid.

Steeds meer gekwetst,
stilaan vergaan vanbinnen,
onder een duistre doem
van eeuwen her,
maar soms opeens
tussen het rottend hout
het diep wanhopig en verhongerd huilen
van een verlaten dier:
een solitair.

Ik zoek het woord
en de geheime paden.
De oerbosrand
is mij te zeer bevolkt
en zekere dood
voor wie wil blijven sterven,
de bittere meren drinkend van zijn dorst.

Eens zal ik naderen
tot een open plek,
dieper dan ooit binnen de kolk der bossen,
aarde en hemel vallen in elkaar
binnen de armen van bloedwarme bomen.
Ik zal mij neerleggen en oorhart zijn
en het zal komen,
het zal zeker komen, -
witte lianen rankend uit mijn borst.

[p. 443]

Wie weet

 

Ik zei laten we nu maar gewoon

 

op reis gaan, naar Halmaheira,

 

of bijvoorbeeld naar Nieuw Guinea

 

diep het binnenland in, want daar

 

kun je de trommen nog horen

 

van je hart en de vuren zien

 

van je hart en de dansen dansen

 

van je hart van je werkelijke diephart;

 

en het woord dat het woord is, het leven,

 

een geheim dat hier niemand meer kent.

 

 

 

Maar misschien staat het ook

 

in de blauwkou

 

op de hoek van de straat al te wachten

 

in de kersttrompet van een soldaat

 

van het leven des heils.

Als pygmeeën bouwen wij fel
luchtbruggen van lianen
over de stroomversnelling
van het ondoorwaadbare hart.
Van oever tot oever klimmen
de woorden en de gedachten, -
zweefvlucht tussen leven en dood,
luchtsprong tussen hemel en aarde.
Maar ook aan de overkant
sluit het oerbos het oergroen de kimmen
onverklaard,
ondoorgrondelijk groot.

[p. 444]

Het bivak

 

Mijn bivak staat aan de stroom,

 

over mij stijgen de wouden;

 

vogels met gouden veren

 

roepen mij in de nacht.

 

 

 

De morgen doomt onverwacht

 

over de blauwe bergen,

 

de lampen van tijgerogen

 

doven tussen het gras.

 

 

 

De bomen ademen lichter

 

naast de glimlach van de rivier,

 

het ontwakende water stroomt er

 

naar onbekend heimweeland.

 

 

 

De curven der palmen schrijven

 

het woord dat het oerwoud ademt,

 

het woord dat het water glimlacht,

 

het woord dat de bergen bewaren

 

 

 

achter hun oude handen

 

gevouwen over daarginds.