De Gids. Jaargang 119

[p. 441]

Bert Voeten

Tekens zetten met krijt
op een blauwe stoep in de ochtend.
De regen veegt ze uit.
De regen. Handen bouwen
een loofhut, tanden houden
de dartele middag vast.

Onvergetelijk blijven
de lichamen - bewegend,
zich in elkaar verwarrend,
overal gehuwd met
een warme pijn, een bloot
geluk. - Zij worden avond
voor ze het weten, donker
onder de sterren, koud,
gescheiden,
bijna stervend.

Zo lichamelijk mogelijk schrijven
mond aan mond met de taal.

Een familie van woorden stichten.
Leven in zinsverband.

Met de werkelijkheid één ruimte
delen, één bed beslapen.

Nimmer talen naar gistren -
het vers is steeds een begin.