De Gids. Jaargang 119

[p. 414]

W.J. van der Molen⁺

OVERWINTEREND in een bed van bladen,
zonder herinnering aan tijd en pijn,
bevestigt gij en draagt gij onze daden,
waarin wij voortbestaan en sterfelijk zijn.

Wij zijn de onrust van uw slapend bloed,
uw geest heeft deel aan ons en wij beladen
uw aarde met het zaad der tegenspoed,
de macht ten goede en de doem ten kwade.

Zolang gij ademt in ons kleine leven
zijn wij geborgen, maar diep in ons knaagt
van binnen uit de ingeschapen dood.

Wij hebben tanden en een grote schoot,
nagels en klauwen en een buik die vraagt.
De zwarte wortels blijven aan ons kleven.

+ Vier sonnetten uit ‘Een zwaard van zand’

[p. 415]

 

ALS ONGEDIERTE in de schors

 

hurken wij dichter bij elkaar

 

en luisteren beangstigd naar

 

onheilen uit het duister bos.

 

 

 

Wij horen hoe de vogel klopt,

 

de dodenvogel, die zich voedt,

 

de ronde klauwen zwart van bloed,

 

tot barstenstoe gevuld de krop.

 

 

 

Zijn poten zijn de duisternis.

 

Zijn kop de afgrond en zijn veren

 

oervloeden die het duister keren.

 

 

 

Zijn snavel grijpt wat levend is.

 

Als trechters staan zijn dunne ogen

 

over eigen doodsangst gebogen.

[p. 416]

 

IK LIG ver voorwerelds te dromen,

 

mijn voeten half in mijn mond,

 

op de eierschaal van de grond,

 

aan de nageboorte der bomen.

 

 

 

Ik adem snel in en uit,

 

het hoofd in mijn schoot gebogen,

 

een vogeldier tussen mijn ogen,

 

een vissenbek achter mijn huid.

 

 

 

Ik voel als ik op ga staan

 

een ragfijn mes van dun been

 

tegen mijn trommelvlies slaan.

 

 

 

Ik voel bij het lopen gaan

 

uw aarde tegen mij aan,

 

uw afgrond over mij heen.

[p. 417]

 

WIJ STAAN plotseling stil en snuiven

 

de geur in van vochtige grassen,

 

de voorsmaak van dood in de druiven,

 

de verstijving op de gewassen,

 

 

 

De glansloze, koude kristallen,

 

het haar van langwerpige bladen,

 

de zuurafscheiding der padden,

 

het mes in de donkere aarde.

 

 

 

Wij staan in gescheurde gronden,

 

rechtstandig, maar zonder te bloeien,

 

gestenigd tot diep in ons groeien.

 

 

 

Geschubd en gelubd zijn de monden,

 

bevlekt en gekorven de handen,

 

de verdorven, wellustige harten.