De Gids. Jaargang 119

[p. 309]

Adriaan Morriën

Het landschap strekt zich in zijn luiheid uit:
Breed in de flanken, teder in de verten.
Twee naakte meisjes baden in een plas.
Haar schouders blinken, haar stille bewegingen
Brengen een lichte speelsheid in de dag,
Die aan een later uur is voorbehouden,
Wanneer de wind zijn traagheid overwint
En vogels in de koelte van de wouden
Ironisch fluiten en verwonderd zwijgen.
Maar dan is het al bijna nacht.

Zij zwijgt; haar ogen stralen; haar hoofd, gebogen,
De ogen opgeslagen en de mond geopend,
Zodat tussen haar tanden ik haar tong als in een doos
Zie liggen, heeft de zijnskracht van haar lichaam
In zich verzameld: de gespreide beweeglijkheid der vingers,
De stille eensgezindheid van haar borsten,
De rust der voeten, de aandoenlijkheid der knieën -
't Ligt alles in een glimlach om haar mond
En is tot licht geworden in haar ogen.
Zo ben ik, zegt haar blik, zo zacht gevoegd
Uit huid en bloed, zo naakt en zonder schaamte
Onder mijn kleren, glimlach ik je tegemoet.

[p. 310]

Geboorte

 

In de koude nacht werd het kind geboren.

 

Het lag lang in de moederbuik bevroren.

 

In krampen brak haar warme ijs, ontdooiden

 

De wateren waarin het was verloren.

 

Eerst stak het kleine hoofd naar buiten met de natte lokken

 

Vast op de schedel, kroezig als sajet,

 

Daarna begon het met zijn schoudertjes te stoten,

 

Een kleine bader door de zee teruggetrokken.

 

Maar eindelijk, bevrijd en los,

 

Alleen nog door de navelstreng gebonden,

 

Sloeg het zijn kleine ledematen uit

 

Zoals het blad van de kastanje zich ontsluit,

 

Levend, van teen tot schedel ongeschonden,

 

En zuchtte met een huilerig geluid.

 

De dokter hield het kind in 't licht

 

En met zijn grote ogen keek hij naar 't geslacht.

 

Tussen de weke dijen hing het als een bottel of een knop,

 

Een kleine slangekop maar liefelijk en zacht,

 

De goede wortel van het kwaad,

 

De tong waarmee een man zijn laatste woorden praat,

 

Als al het andere al is gezegd.

[p. 311]

Rouwbeklag

 

Ik herinner mij hoe zij langs ons venster ging:

 

De schouders sterk, de armen los, de benen helder,

 

De ogen blinkend met de glans van nieuwe knikkers,

 

De blonde haren wuivend en de keel doorschijnend.

 

Het had gesneeuwd, de vorst blies zachtjes door de straat.

 

De zon wreef met een zachte hand glansplekken

 

Op de wereld - maar haar vader was gestorven.

 

Zij moest bedroefd zijn en zij leek zo vrolijk.

 

Zij had de ouderdom geproefd, de geur van 't sterven

 

Geroken, maar zij bleef er jong en blond bij.

 

Haar benen stapten met een onbegrijpelijke levenslust.

 

Haar lichaam snelde naar een onbeslapen bed,

 

Een warme brandkast van begeerte en verlangen.

 

Ik wilde mij met haar als een krankzinnige

 

Verenigen, haar vlees aanraken en haar oog doorgronden.

 

Ik moest haar horen lachen in een oude kamer,

 

Zacht lachen onder het neersneeuwen van een kus,

 

Mijn vingers met haar witte vingeren verstrengelen,

 

Geen mensen meer of dieren maar al engelen.

[p. 312]

Duivenliefde

 

Twee witte duiven paren op het dak.

 

De hemel is te hoog voor deze liefde.

 

Zij trekt hen onweerstaanbaar naar omlaag:

 

Zij worden zwaar hoewel zij willen vliegen.

 

 

 

De duif verzet zich maar de sterkere doffer

 

Bedwingt haar met zijn poten en zijn bek.

 

Hij heeft haar met zijn vleugels toegedekt

 

En bijt haar in de hals om haar niet te verliezen.

 

 

 

Dan geeft zij toe, berustend in hun zwaarte,

 

Een ogenblik met hem verzinkend in de aarde,

 

Voordat zij verenschikkend en verschrikt

 

Opvliegen in de branding van het licht.

De tram rijdt door de avond en de mist,
Langzaam alsof hij een dode vervoert.
Hij zoekt een uitweg naar het licht.
Ik ben verdrietig en besluiteloos,
Verwacht van dit stil rijden een onmogelijke troost,
De heldere diepte van een vergezicht,
Een duidelijke pijn vast in mijn vlees,
Een oog dat mij door aankijken geneest.