De Gids. Jaargang 119

[p. 249]

[M. Mok]

Zij liggen achterover in het gat
der duisternis onder de hoge stolp
van een versteend heelal.

De tijd is in hun oogholten verdroogd.
Het kraakbeen van hun strottenhoofd
omspant nog steeds de harde snik
waarin hun leven stil bleef staan.

Hun knieën en hun ellebogen
hangen met scherpe hoeken tegen
het firmament van hun vergetelheid.

De grijze adem van het stof
legt zich behoedzaam op de dode angst
van hun verteerd karkas.

Een zwarte massa haar, een wuivend woud,
drift die zich voor de open avondzee
heeft opgeplant en ziet de hemelruimte
volstromen met haar eigen vuur;
zo enkel - achterwaarts het oud geheim
van een beminde en verloren aarde -
gaat zij nog steeds vanuit mijn ogen
haar wegen van geweld en doet mijn nacht
woelen en wentelen, een vlammenwolk
waarin haar hartstocht zich tot as verteert.